In A Quiet Place: Day One bevindt de doodzieke Sam (Lupita Nyong’o) zich in New York wanneer de aliens op aarde landen. Samen met Eric (Joseph Quinn) en haar kat Frodo probeert ze zo stil mogelijk de stad te doorkruisen, op zoek naar acceptatie, vrijheid en pizza.
Beoordeling
In de eerste twee A Quiet Place films is de buitenaardse invasie al een tijdje aan de gang en hebben de personages hun weg gevonden om doodstil met de omstandigheden om te gaan. Ik had verwacht dat A Quiet Place: Day One over het begin van die invasie zou gaan. Meer chaos, meer alien actie, meer bloed. Wat ik kreeg is een drama over een doodzieke vrouw die haar sterfelijkheid probeert te accepteren, en ook nog eens moet dealen met agressieve aliens. Mensen, ik was hier niet klaar voor, anders had ik wel tissues meegenomen.
Day One begint met de meeste trieste opening sinds Up (2009). Sam is uitbehandeld en verblijft in een hospice. Met een aantal medebewoners en verpleger Reuben (Alex Wolff van Hereditary) gaat ze New York in om een voorstelling te bezoeken, wanneer alle alien ellende begint. Er volgen een aantal spannende scènes waarbij je zelf bijna je adem inhoudt om geen geluid te maken. Djimon Hounsou uit A Quiet Place Part II duikt op om de films in deze franchise met elkaar te verbinden. Maar het wordt pas echt emotioneel als Stranger Things-ster Joseph Quinn verschijnt. Samen met Lupita Nyong’o vormt hij het hart van de film en helpt hij Sam om haar lot te accepteren.
Michael Sarnoski vervangt John Krasinksi in de regiestoel voor Day One. Hij maakt eerder drama Pig met Nicolas Cage en Alex Wolff. Misschien een aparte keuze voor een film als deze, maar hij is wel iemand die een intiem verhaal weet neer te zetten. Dat maakt Day One juist memorabel. Lupita Nyong’o laat weer zien wat een sterke actrice ze is. Ze heeft goed samenspel met Quinn, al had zijn rol beter uitgewerkt mogen worden. Djimon Hounsou is altijd top, maar wordt nooit genoeg ingezet (zie ook: Shazam, Captain Marvel, Furious 7). Tot slot nog wat liefde voor Wolff, die veel met zijn kleine rol weet te doen. Wat mij betreft één van de betere acteurs uit zijn generatie, maar helaas ondergewaardeerd.
conclusie
Fans van A Quiet Place die meer over de aliens te weten willen komen of actie willen zien, worden misschien teleurgesteld door deze prequel. Ik vind Day One juist een aanrader door de intimiteit van het verhaal en de mooie acteerprestaties.
In A Quiet Place Part II volgen we Evelyn Abbott (Emily Blunt) en haar gezin na de gebeurtenissen uit het eerste deel. In hun strijd om te overleven ontdekken ze dat ze er meer gevaar op de loer ligt dan alleen de monsters.
Beoordeling
Ik zal eerlijk zijn: toen ik richting de bioscoop ging voor A Quiet Place Part II had ik helemaal geen zin in deze film. Het eerste deel vond ik heel goed en een sequel voelde totaal onnodig. De goede recensies en het feit dat John Krasinski opnieuw plaats nam op de regiestoel overtuigde mij om de film toch een kans te geven. Ik ben blij dat ik het heb gedaan.
De sterke opening pakte mij meteen. Het is flashback naar de eerste dag van de apocalyps en dat betekent dat we nog even kunnen genieten van Krasinski zelf als Abbott patriarch Lee. Maar na de title card wordt toch echt het verhaal weer opgepakt en zien we dat de familie Abbott stilletjes op pad gaat. Ik kan me niet vinden in alle keuzes die Krasinski, ook verantwoordelijk voor het script, hier maakt. Die scène bij de kade vond ik niet passen en het deed me meer denken aan een slechte aflevering van The Walking Dead. Gezien de film maar zo’n 1,5 uur duurt kan ik me voorstellen dat hij nog een scène nodig had om de boel wat op te vullen, maar ik had liever gezien dat de tijd anders werd besteed. Zonder teveel te spoilen had ik graag gewild dat we wat meer van Djimon Hounsou’s personage hadden gezien en zijn verhaallijn. Overigens snap ik niet dat deze tweevoudig Oscar genomineerde acteur telkens maar moet komen opdraven in bijrolletjes in grote producties (zie ook: Shazam, Captain Marvel, Furious 7). Geef die man weer eens goede rol! Maar goed, ik dwaal af.
Technisch gezien zit de film goed in elkaar. Je ziet dat Krasinski groeit als regisseur. Hij weet dan ook de spanning er goed in te houden en saai wordt het geen moment. Complimenten voor de acteerprestaties van Emily Blunt en haar onscreen kids Millicent Simmonds en Noah Jupe.
Conclusie A Quiet Place Part II is een waardige sequel en een bioscoop bezoekje meer dan waard.
Het is vandaag 31 december, de dag dat ik traditiegetrouw mijn eindejaarslijstje met jullie deel. Ik vond 2018 een redelijk filmjaar. Er waren een paar uitblinkers, een paar verrassingen (Blockers was wonderbaarlijk pretty good), maar als ik terug denk aan het gehele jaar heb ik veel matige en teleurstellende films gezien. Ik had zelfs moeite om mijn top 5 favoriete films te vullen. Gelukkig is dit wel gelukt met de release van Into the Spider-Verse (ga het zien!). Op tv vlak heb ik me dit jaar vermaakt met The Haunting of Hill House, Sharp Objects, The Good Place, Brooklyn Nine-Nine en You.
Misschien is het je ook opgevallen dat ik weinig heb geblogd dit jaar. Ik heb het afgelopen jaar (net als het einde van vorig jaar), veel gekwakkeld met mijn gezondheid waardoor ik naast mijn werk weinig energie en zin had om te bloggen. Positiever nieuws is dit ik inmiddels een jaar heb met mijn vriend, dus gelukkig gaan er ook dingen goed. 😉
Notable films die ik nog niet heb gezien: Bumblebee; Death Wish; Destination Wedding; Fifty Shades Freed; The Florida Project; Goodbye, Christopher Robin; The Equalizer 2; The Happytime Murders; Incredibles 2; Isle of Dogs; Lady Bird; Love, Simon; Mortal Engines; The Nun; Overboard; Pacific Rim 2; Phantom Thread; The Post; Ralph Breaks the Internet; Rampage; Ready Player One; Robin Hood; Second Act; The Shape of Water; Sicario 2; Slender Man; Solo: a Star Wars Story; Suspiria; Tomb Raider; A Wrinkle in Time; Wildlife; You Were Never Really Here;
Mijn top 5 favoriete films van het jaar (favoriet, niet zozeer beste films!)
Hereditary werd ten tijde van de release de engste film sinds The Exorcist genoemd. Dat is jammer, want Hereditary is zoveel meer dan een enge film. Het is een sterk familiedrama met schitterende cinematografie en fantastische acteerprestaties van Toni Collette en Alex Wolff. De film is ook een tweede kijkbeurt waard, want dan zie je allerlei hints die je de eerste keer hebt gemist. Hereditary is wat mij betreft de beste film van het jaar. Hail Paimon!
Overlord is een film die veel mensen waarschijnlijk gemist hebben, maar het is wat mij betreft de grootste verrassing van het jaar. Het is een geslaagde oorlogsfilm met horrorelementen, eentje die ook nog eens goed uitgewerkte personages bevat en een prima cast. Die openingsscène zuigt je de film in en Overlord verveelt geen moment.
Margot Robbie schittert als kunstschaatser Tonya Harding in deze onconventionele biopic. I, Tonya brengt het verhaal vanuit Harding’s perspectief, maar met een knipoog. Een zeer vermakelijke film!
In mijn recensie omschreef ik A Quiet Place als ‘briljant in zijn simpliciteit’ en dat is het ook. John Krasinski levert een sterke horrorfilm af waarin bijna niet gesproken wordt en ondanks dat verveelt het geen moment. Daarnaast levert zijn echtgenote Emily Blunt één van de beste acteerprestaties uit haar carrière af.
5. Spider-Man: Into the Spider-Verse
In Spider-Man: Into the Spider-Verse staat niet Peter Parker, maar juist Miles Morales centraal. Erg verfrissend, want het verhaal van Peter kennen we onderhand wel. Miles ontdekt in deze fantastisch geanimeerde film dat er meer Spider-people zijn en probeert gaandeweg zijn eigen krachten onder de knie te krijgen. Grappig en met veel hart, Into the Spider-Verse is de beste superhelden film van het jaar.
Eervolle vermeldingen:Bad Times at the El Royale, Crazy Rich Asians, The Greatest Showman, Revenge en A Simple Favor
Ik kan Dwayne Johnson altijd wel waarderen en hij is hier zeker ook niet slecht, maar wat een domme films is Skyscraper. Het is één grote duct tape reclame en op momenten lijkt het op een aflevering van The IT Crowd, alleen niet grappig.
2. Mary Poppins Returns
De originele Mary Poppins is een klassieker en eentje die ik in mijn jeugd vaak heb gezien. Een sequel vond ik onnodig, maar ik ging er met een open mind heen en liep 130 minuten later met een chagrijnig gezicht de zaal weer uit. De meeste nummers vond ik tenenkrommend slecht, er was nauwelijks een plot (was dit in het origineel ook zo, want ik kan het mij niet herinneren) en het enige leuke moment was de cameo van Dick Van Dyke. Als Emily Blunt hier een Oscar-nominatie voor krijgt, maar Toni Collette niet voor Hereditary dan is er iets goed mis met de Academy.
3. Fantastic Beasts: the Crimes of Grindelwald
Laat ik voorop stellen dat ik geen Harry Potter fan ben en ook de eerste Fantastic Beasts film niet heb gezien. Wat moet je dan bij The Crimes of Grindelwald vraag je je misschien af? Ik niets, maar vriendlief wilde het graag zien. Ik kan me er inmiddels weinig van herinneren (zo saai!), maar ik weet nog wel dat ik vond dat er weinig plot was en dat het echt voelde als een middenstuk van een trilogie, waarbij je het laatste deel moet kijken om enige vorm van een conclusie te krijgen.
Ik gun Claire Foy beter dan The Girl in the Spider’s Web. Ze doet het prima als Lisbeth Salander, maar het verhaal is zo standaard en alles eromheen zo onzinnig. In mijn recensie omschreef ik de film als ‘met vlagen The Snowman levels van slecht’. Dan weet je genoeg toch?
Netflix doet goede dingen op het romcom vlak (denk aan Set It Up, To All the Boys I’ve Loved Before), maar met deze home invasion thriller slaat het de plank is. Het enige goede aan The Open House is 13 Reasons Why-ster Dylan Minnette. Helaas kan hij de film niet redden van alle facepalm momenten.
Oneervolle vermeldingen: Halloween, Incident in a Ghostland, The Cloverfield Paradox, The Predator, Apostle
Mijn top 10 favoriete performances van het jaar (in alfabetische volgorde): • Alex Wolff in Hereditary • Cynthia Erivo in Bad Times at the El Royale • Emily Blunt in A Quiet Place • Frances McDormand in Three Billboards Outside Ebbing, Missouri • Lily James in Mamma Mia: Here We Go Again • Madeline Brewer in Cam • Margot Robbie in I, Tonya • Nicolas Cage in Mandy • Rami Malek in Bohemian Rhapsody • Toni Collette in Hereditary
Eervolle vermeldingen: Claire Foy (Unsane), Corey Hawkins (BlacKkKlansman), Michael B. Jordan (Black Panther), Michelle Williams (I Feel Pretty) en John Cho (Searching)
Beste ensemble:Overlord (Jovan Adepo, John Magaro, Mathilde Ollivier, Pilou Asbaek en Wyatt Russell)
Wat waren jouw favoriete en minst favoriete films van het afgelopen jaar?
Een man (John Krasinksi), zijn zwangere vrouw (Emily Blunt) en hun twee kinderen (Millicent Simmonds en Noah Jupe) proberen in stilte te overleven terwijl er levensgevaarlijke monsters ronddwalen die op geluid afkomen.
Beoordeling
John Krasinski was een lange tijd vooral bekend van zijn rol als Jim in de Amerikaanse versie van The Office. Na het grote succes van A Quiet Place gaat hij waarschijnlijk een mooie carrière als regisseur tegemoet. Dat Krasinski dit in hem had is een verrassing. Zijn eerdere regie pogingen Brief Interviews with Hideous Men en The Hollars lieten weinig indruk achter, maar met deze innovatieve horror weet hij zeker indruk te maken.
Wat A Quiet Place zo bijzonder maakt is dat er bijna niet in gesproken wordt en de film toch geen moment verveelt. Deze monster movie opent sterk met de introductie van het gezin en het mysterieuze monster. Het geringste geluidje kan dodelijk zijn en daardoor kunnen de meest doorsnee handelingen van de personages al voor spanning zorgen. Krasinski weet deze spanning tijdens de gehele speelduur vast te houden en krijgt hierin hulp van zijn real life wife Emily Blunt. Zij is fantastisch in haar rol en weet alle angst die haar personage doorstaat zonder woorden over te brengen. Met een minder sterke actrice was de film zeker niet zo geslaagd geweest. Daarnaast speelt de jonge dove actrice Millicent Simmonds een overtuigende bijrol.
Ik heb erg genoten van A Quiet Place, al is het zeker een film waarbij je niet teveel over het plot moet nadenken. De zwangerschap van Blunts personage zorgt voor verhoogde urgentie van de huidige situatie en dus meer spanning, maar het hele idee van een zwangerschap ten tijde van zo’n ellendige situatie is wat oogrollend. Maar goed, er gebeuren wel vaker ongelukjes.
Conclusie A Quiet Place is briljant in zijn simpliciteit.
