BE COOL, SODAPOP

Categorie: TV reviews

  • Eerste indruk van de serie Clickbait op Netflix

    Eerste indruk van de serie Clickbait op Netflix

    poster Clickbait serieWie is Nick Brewer (Adrian Grenier)? Dat is de vraag in deze nieuwe 8-delige Netflix serie. Ik heb inmiddels de eerste drie afleveringen gezien en hieronder lees je of het de moeite waard is.

    Waar gaat Clickbait over?
    Pia (Zoe Kazan, The Big Sick) krijgt de schrik van haar leven wanneer ze een filmpje ziet met broer Nick in de hoofdrol. Nick is ontvoerd, “bekent” dat hij vrouwen mishandelt en laat weten dat hij zal sterven als het filmpje 5 miljoen keer is bekeken. Al snel doen allerlei geruchten de ronde en gaan zelfs Pia en Nicks echtgenote Sophie (Betty Gabriel, Get Out) twijfelen of ze de echte Nick wel kennen.

    Beoordeling
    Clickbait doet z’n naam eer aan, want de serie is een behoorlijke clickbait. De trailer deed me denken aan de 2008 Diane Lane thriller Untraceable waarin moorden werden gelivestreamd en ja, hoe meer mensen keken, hoe sneller de slachtoffers dood gingen. Clickbait doet niet veel met dit concept, want – MILDE SPOILER ALERT – we zitten al snel aan de 5 miljoen views. De serie lijkt vervolgens een vrij standaard why dunnit. Iedere aflevering staat een ander personage centraal wat op zich prima is. Maar waarom starten met de bloed irritante Pia? Okay, ik snap waarom we met haar beginnen, maar ze maakt het niet makkelijk om de eerste aflevering door te komen. Als je broer bij 5 miljoen views doodgaat, Pia, hou dan alsjeblieft op met die pagina refreshen!! UGH!!!

    Entourage-ster Adrian Grenier is perfect gecast als Nick. Hij heeft iets sympathieks, maar ook wel een douche-y vibe. Zoe Kazan wordt gaandeweg iets beter te verteren, maar een fan van haar acteerwerk ben ik niet. Betty Gabriel speelt prima, maar wordt vaak overschaduwd door de hysterie van Kazan.

    Conclusie
    Is Clickbait het bekijken waard? Het antwoord is een niet heel enthousiaste ja. Bekijk de pilot, probeer Pia te tolereren en als je dat lukt dan zou ik verder kijken. Op zich kijken de afleveringen snel weg dus je bent zo bij ‘het antwoord’, zoals de laatste aflevering heet.

  • Review: The Haunting of Hill House (2018) op Netflix

    Review: The Haunting of Hill House (2018) op Netflix

    poster The Haunting of Hill HouseIn hun jeugd woonden Steven (Michiel Huisman), Shirley (Elizabeth Reaser), Theo (Kate Siegel), Luke (Oliver Jackson-Cohen) en Nell Crain (Victoria Pedretti) met hun ouders (Carla Gugino en Henry Thomas) in Hill House, een groot landhuis wat later bekend zal staan als een spookhuis. Een tragedie brengt de familie Crain weer bij elkaar en de nu volwassen kinderen ontdekken wat er al die jaren geleden nu werkelijk in Hill House is gebeurd.

    Beoordeling
    The Haunting of Hill House is losjes gebaseerd op het gelijknamige boek van Shirley Jackson. Eerder kregen we al verfilmingen in de vorm van The Haunting (1963) en het minder geslaagde The Haunting (1999) met Liam Neeson en Catherine Zeta-Jones. In handen van Mike Flanagan (Oculus, Hush, Ouija: Origin of Evil en Gerald’s Game) komt het verhaal veel beter tot zijn recht. In deze 10-delige serie weet hij het beroemde verhaal eigen te maken, maar er zitten genoeg elementen uit het origineel in voor de liefhebbers. Wat wel belangrijk is om te weten is dat The Haunting of Hill House heel erg character driven is dus verwacht geen grote horror show. Flanagan neemt in de eerste vijf afleveringen de tijd om alle Crain kinderen te introduceren en in aflevering zes “Two Storms” staat een hoop familiedrama centraal. Laat me duidelijk zijn: dit zie ik niet als iets slecht. Aflevering vijf “The Bent-Neck Lady” en “Two Storms” vind ik de sterkste afleveringen van de serie, zelfs wanneer de horror wat meer op de achtergrond staat en dit zeg ik als grote horror fan. Verder laat Flanagan – vooral met “Two Storms” – zien dat hij ook technisch gezien erg sterk is, want de tracking shots in deze aflevering zijn uitstekend. Geloof me wanneer ik zeg dat ik Emmy’s naar Flanagan wil gooien.

    De casting is ook sterk. Veel acteurs kennen we uit eerdere Flanagan projecten. Zo zagen we Elizabeth Reaser en haar jongere versie Lulu Wilson eerder moeder en dochter spelen in Ouija: Origin of Evil. Carla Gugino schitterde in Gerald’s Game en Flanagans echtgenote Kate Siegel duikt in meerder van zijn projecten op. En dan hebben we het nog niet eens gehad over Henry Thomas, Samantha Sloyan, James Lafferty en Annabeth Gish. Het is bijzonder dat de acteurs echt familie van elkaar lijken en ook de jongere acteurs zijn (qua gelijkenis) goed gecast. Michiel Huisman heeft een beetje een ondankbare rol als non-believer van de groep. Timothy Hutton is een welkome toevoeging als patriarch van de Crain familie.

    Zijn er ook minpunten? Uhh.. niet veel. Zelf was ik alleen niet zo enthousiast over het einde wat ik nogal anticlimactisch vond. Ik heb wel een paar traantjes moeten laten dus ze deden in ieder geval iets goed. Persoonlijk vond ik na de opbouw van de eerste helft van het seizoen, zeker na “The Bent-Neck Lady”, dat de serie wel met een klapper had mogen eindigen en eigenlijk was het einde vrij ingetogen bij gebrek aan een beter woord.

    Beoordeling
    Moderne horror maestro Mike Flanagan levert met The Haunting of Hill House een masterclass televisie maken af.

  • Eerste indruk van Sharp Objects met Amy Adams

    Eerste indruk van Sharp Objects met Amy Adams

    Na het succes van Gone Girl van Gillian Flynn werd ook haar debuutroman Sharp Objects verfilmd. Onlangs ging deze 8-delige mini-serie met Amy Adams in de hoofdrol in première. Hieronder lees je mijn eerste indruk.

    Waar gaat Sharp Objects over?
    Camille Preaker (Adams) is een journaliste met een alcoholprobleem. Ze wordt terug naar haar geboorteplaats Wind Gap gestuurd om een artikel te schrijven over de moorden op twee jonge meiden in het dorpje. Camille wordt in Wind Gap geconfronteerd met haar verleden, haar psychische problemen en haar kille moeder (Patricia Clarkson).

    Beoordeling
    Sharp Objects is een serie die je met aandacht moet bekijken. Ik heb tot nu toe alleen de pilot aflevering “Vanish” gezien, maar ik kan je nu al vertellen dat het een behoorlijke slow burn is. Aandacht is dus vereist, zeker als je alle ‘geheime’ woorden wilt spotten die in de aflevering(en) verwerkt zijn. Daarnaast lopen dromen, hallucinaties en flashbacks door elkaar heen waardoor je als kijker samen met Camille de puzzelstukjes in elkaar moet leggen. De toon is zwaarmoedig en wordt in de eerste aflevering meteen goed gezet. Eigenlijk wil je alle ellende van Camille en Wind Gap niet weten, maar toch weet Sharp Objects je het verhaal in te zuigen.

    Amy Adams speelt zoals we van haar gewend zijn een sterke rol en ze weet hier de psychisch kwetsbare Camille goed neer te zetten. De jonge versie van Camille wordt gespeeld door It-actrice Sophia Lillis die sprekend op een jonge versie van Adams lijkt. Perfecte casting! Patricia Clarkson is net als Adams een sterke actrice, alleen hoop ik dat haar personage gaandeweg beter wordt uitgewerkt. Ze komt nu een beetje als een karikatuur over. Henry Czerny, eerder een scène stealer in Revenge, krijgt nog niet veel te doen in de pilot. Hij speelt de stiefvader van Camille dus hopelijk krijgt hij nog genoeg te doen later in het verhaal. Lulu Wilson maakte eerder indruk met haar rol in Ouija: Origin of Evil. Ze speelt hier het overleden zusje van Camille en hopelijk krijgt ze net als Czerny nog de kans om te schitteren.

    Conclusie
    Sharp Objects is net zo intrigerend als het zwaarmoedig is en heeft in Amy Adams een sterke leading lady.

  • Recensie van de mini-serie Retribution (2016) op Netflix

    Recensie van de mini-serie Retribution (2016) op Netflix

    Een pas getrouwd stel wordt in hun huis gedood door een inbreker. Hun ouders zijn buren op het Schotse platteland. Op een avond verongelukt een jongeman voor de deur. In eerste instantie proberen ze hem te helpen, maar al snel ontdekken ze dat hij de moordenaar is van hun kinderen.

    Beoordeling
    Retribution was in 2016 te zien op de BBC onder de originele titel One of Us. Sinds dit jaar is de 4-delige mini-serie te zien op Netflix met een nieuwe titel en dat snap ik wel, One of Us spreekt niet erg aan. De eerste aflevering, The Storm, begint sterk. We maken kort kennis met childhood sweethearts Adam en Grace voordat ze worden gedood. Vervolgens verschuift de focus naar hun families en doet de onverwachte komst van de moordenaar denken aan The Last House on the Left. De opzet is dus goed, maar Retribution weet de kwaliteit niet vast te houden. De onderlinge familiedrama is niet altijd even interessant en er loopt een onnodig subplot over één van de detectives die drugs verkoopt om de operatie van haar zieke dochter te betalen. Als het uiteindelijk werd verweven met alle familiedrama dan was het niet erg geweest, maar nu voelde het vooral aan als filler. En het zijn maar 4 afleveringen! De ontknoping vind ik persoonlijk wat vergezocht. Het lijkt of ontknopingen van dit soort crime series steeds schokkender moet en hier wordt het nog extra onhandig aangepakt met een grote expositie dump.

    Het acteerwerk hier is wisselend. Het bekendste gezicht is waarschijnlijk Joe Dempsie die we nog kennen als Gendry van Game of Thrones. Hij speelt hier prima net als John Lynch (Black Death) en Georgina Campbell (van de Black Mirror aflevering Hang the DJ). Joanna Vanderham en Christian Ortega zijn helaas wat pijnlijker om naar te kijken.

    Conclusie
    Retribution is een sfeervolle mini-serie dat sterk begint, maar de kwaliteit niet weet vast te houden.

  • Eerste indruk van de Duitse serie Dark op Netflix

    Eerste indruk van de Duitse serie Dark op Netflix

    Sinds kort staat Dark, een Duitse Netflix original, op de populaire streamingsdienst. Ik heb inmiddels de eerste 3 afleveringen van deze 10-delige serie gezien. Is het een aanrader? Ja!

    Waar gaat Dark over?
    Dark is een familie drama met een bovennatuurlijke twist. Wanneer er 2 kinderen verdwijnen in het stadje Winden, ontrafelt zich een schokkend mysterie dat zich uitstrekt over drie generaties.

    Beoordeling
    De eerste aflevering van Dark begint met een quote van Albert Einstein: ‘Der Unterschied zwischen Vergangenheit, Gegenwart und Zukunft ist nur eine illusion, wenn auch eine hartnäckige…’ Volgens hem berust het verschil tussen verleden, heden en toekomst op een hardnekkige illusie. Vervolgens laat een mysterieuze verteller ons weten dat we erop vertrouwen dat tijd lineair verloopt en dat gisteren, vandaag en morgen elkaar niet opvolgen, maar in een oneindige cirkel zijn verbonden. Met deze woorden wordt al snel duidelijk dat tijd een belangrijke rol speelt in de serie.

    Ik houd wel van de manier waarop er met tijd wordt gespeeld in Dark. Zo speelt de derde aflevering zich volledig in het verleden af, in 1986 om precies te zijn, en zien we bepaalde personages terug in hun jongere jaren. Groot minpunt vind ik wel dat het best moeilijk is om alle personages uit elkaar te houden. Seriously, wie zijn al die mensen? Wie hoort bij elkaar? Dit is al best lastig als we focussen op de scènes in het heden, laat staan als je ook nog probeert te bedenken wie een jongere versie is van een personage dat we al kennen.

    Het mysterie zelf is erg intrigerend en de serie weet je op een slimme manier steeds verder het verhaal in te zuigen. Het acteerwerk is goed. Met name de kindacteurs maken indruk.

    Conclusie
    Laat je niet afschrikken door de Duitse taal, Dark is tot nu toe meer dan de moeite waard.