BE COOL, SODAPOP

Categorie: Reviews

  • Recensie: Strange Darling (2023)

    Recensie: Strange Darling (2023)

    In Strange Darling loopt een one night stand totaal uit de hand. Wat een spannend avondje had moeten worden, verandert in een ware nachtmerrie.

    Beoordeling

    Helaas heb ik Strange Darling vorig jaar in de bioscoop gemist, anders had deze verrassende thriller waarschijnlijk in mijn top 10 van 2024 gestaan. Dit is echt een film die je zonder teveel voorkennis moet kijken, dus eigenlijk zou ik je willen adviseren om niet verder te lezen.

    Toevallig is dit de tweede film in een week tijd die ik heb gezien met een verhaal dat op non-lineaire wijze wordt verteld. In tegenstelling tot in drama We Live in Time, heeft deze stijl van filmmaken in Strange Darling wel een functie. Het zorgt op een creatieve manier voor spanning en misleiding. Het tempo zit er goed in: regisseur JT Mollner maakt efficiënt gebruik van iedere minuut van de maar anderhalf uur durende speeltijd. Je blijft gissen hoe dit verhaal gaat aflopen. Nadat alle puzzelstukjes op z’n plek zijn gevallen, realiseer je je dat dit een film is die zeker een rewatch waard is.

    Hoofdrollen in deze thriller zijn voor genre favoriet Kyle Gallner, laatst nog te zien in Smile 2, en de relatief onbekende Willa Fitzgerald. Ze spelen sterke hoofdrollen en hebben goede chemie samen. Vooral Fitzgerald verrast, nadat ik haar eerder een zwakke link vond in de tv serie Scream, waarin zij de hoofdrol speelt. Gallner is altijd goed en hard op weg om een mooie carrière op te bouwen.

    Conclusie

    Laat je verrassen door Strange Darling.

    4 sterren
  • Recensie: Wolf Man (2025)

    Recensie: Wolf Man (2025)

    In Wolf Man keert Blake (Christopher Abbott) terug naar zijn ouderlijk huis, samen met zijn vrouw Charlotte (Julia Garner) en dochter Ginger (Matilda Firth). Onderweg worden ze door iets aangevallen. Blake raakt gewond en lijkt gedurende de nacht te transformeren.

    beoordeling

    Filmmaker Leigh Whannell is misschien nog geen bekende naam bij het grote publiek, maar horror fans kennen hem maar al te goed. Zonder Whannell hadden we geen Saw franchise gehad; hij schreef het script van de eerste 3 films en speelde ook nog eens de rol van Adam. Daarnaast maakte hij zelf Insidous: Chapter 3, Upgrade met Logan Marshall-Green en The Invisible Man, allemaal prima films. Wolf Man is helaas Whannell’s eerste misser.

    Spanning is het grootste deel van de tijd ver te zoeken. Whannell weet een mysterieus en onheilspellend sfeertje te creëren, maar spannender dan dat wordt het eigenlijk niet. Met vlagen is Wolf Man best een saaie zit. Het script is zwak; heel voorspelbaar en de dialogen zijn om te huilen. Christopher Abbott (Poor Things) doet ontzettend zijn best om er nog iets van te maken en zet een goede rol neer. Van Julia Garner (Ozark) kan ik helaas niet hetzelfde zeggen. Ze speelt heel vlak en passief. Girl, als het jou al niet boeit wat er allemaal gebeurt, hoe moet het mij dan iets interesseren? Graag had ik een levendige actrice naast Abbott gezien, want dan was de film zeker iets beter te pruimen geweest.

    De transformatie van Blake wordt goed in beeld gebracht. De make up en practical effects mogen er zijn, al moet je geen harige weerwolf verwachten.

    conclusie

    Wolf Man is helaas een saaie zit.

    2 sterren
  • Recensie: We Live in Time (2024)

    Recensie: We Live in Time (2024)

    weliveintime

    In We Live in Time volgen we de ups en downs in het leven van Tobias (Andrew Garfield) en Almut (Florence Pugh).

    beoordeling

    Een romantisch drama als We Live in Time is voor mij geslaagd als het me tot tranen weet te roeren, en gelukkig, dat is gebeurd. Het is een mooi verhaal met fantastisch acteerwerk van Andrew Garfield en Florence Pugh. Het is het type film waarvan je in eerste instantie denkt dat het hoge ogen gaat gooien bij de Oscars, maar na het zien We Live in Time snap ik wel waarom het totaal geen Oscar buzz heeft. Al hebben Pugh en Garfield dat wat mij betreft wel verdiend.

    We Live in Time maakt gebruik van een non-lineaire manier om het verhaal te vertellen. Wat hier de meerwaarde van is weet ik niet. Het is een slice of life film, ofwel een film over het dagelijks leven van normale mensen. Ik denk dat het non-lineaire gebruikt wordt om flarden te laten zien uit het leven van Tobias en Almut. Net als bij Challengers heb ik het gevoel dat door het non-lineaire verhaal de film juist zijn kracht verliest. Er wordt hier niet echt naar een ontknoping toegewerkt. De film eindigt dan ook vrij plots. Doordat er eerder zoveel door de tijd is gesprongen, voelt het niet als een einde. Het voelde alsof het gewoon weer een scène was en dat er nog net zo goed 10 losse scènes hadden kunnen volgen. Ik denk dat dit de grootste factor is waarom de Oscar buzz is uitgebleven. Jammer, want er zit een mooi verhaal in, alleen komt het niet helemaal tot zo’n recht.

    Aan Garfield en Pugh ligt het dus niet. Ze spelen allebei sterke rollen en hebben mooie chemie samen.

    conclusie

    We Live in Time is een mooi romantisch drama dat door de non-lineaire vertelling niet helemaal tot z’n recht komt. Maar wat zijn Andrew Garfield en Florence Pugh goed!

    4 sterren
  • Recensie: Nosferatu (2024)

    Recensie: Nosferatu (2024)

    In Nosferatu (2024) wordt de jonge Ellen Hutter (Lily-Rose Depp) gekweld door een vampier (Bill Skarsgard) die in de ban van haar is.

    beoordeling Nosferatu (2024)

    Regisseur Robert Eggers maakt niet de meest gangbare films, denk aan The Witch en The Lighthouse. Verwacht van Nosferatu dan ook geen makkelijk wegkijkende horrorfilm, met glinsterende vampieren. Dan zit je bij deze film echt verkeerd.

    Nosferatu is een remake van de gelijknamige horror klassieker uit 1922, dat op zijn buurt weer geïnspireerd is door Bram Stoker’s boek Dracula. Eggers levert een visueel sterke versie af; de cinematografie is prachtig, zoals we wel van hem gewend zijn. Het is een gothisch sprookje geworden dat helaas nooit echt eng wordt. Misschien had ik meer verwacht van Count Orlok, de vampier in dit verhaal, ofwel Nosferatu himself. Alle promotie voor de film hield wijselijk(?) Orlok uit beeld: ik dacht om spanning op te bouwen, of mysterie en anticipatie te creëren rond de film. Voor een gebrek aan beter woord: ik vond Orlok erg underwhelming. Dit had niets met de altijd sterke Bill Skarsgard te maken die helemaal op gaat in zijn rol. Er is niets van de knappe acteur over, zelfs zijn stem is niet te herkennen. Ik begrijp dat ze voor een meer realistische look voor de vampier zijn gegaan, geïnspireerd door het uiterlijk van de mannen uit die tijd en omgeving. Orlok boezemde me helaas niet de angst in die ik van een gothische film als deze zou verwachten.

    Ik was bang dat Lily-Rose Depp (Yoga Hosers) de zwakke schakel zou zijn in een verder indrukwekkende cast (Willem Dafoe! Bill Skarsgard! Aaron Taylor-Johnson! Nicholas Hoult!), maar ze hield zichzelf meer dan staande in het gezelschap. Hoult zelf maakt ook indruk als de gedreven echtgenoot van Ellen. Hij weet het eerste deel van de film goed te dragen, voordat het perspectief naar Depp en Skarsgard verschuift. Overigens vind ik het eerste deel ook het sterkst, tot en met het stuk dat Hoult in het kasteel van Orlok verblijft. De spanning bouwt goed op en de horror komt hier het best tot z’n recht.

    Minder sterk vind ik het subplot van Taylor-Johnson en Emma Corrin, als vrienden van Ellen. Het vertraagde voor mij het tempo van de film en urgentie van het verhaal. Love ATJ, though!

    conclusie

    Nosferatu is een gothisch sprookje dat op het grote doek aanschouwd hoort te worden.

    4 sterren
  • Recensie: De Jackpot (2024)

    Recensie: De Jackpot (2024)

    In komedie De Jackpot winnen Rico (Sinan Eroglu) en Samantha (Nicolette van Dam) 100 miljoen. Ze leiden een luxe leven, maar na 12 jaar ontdekt Rico dat het geld op is. Wanneer Samantha zwanger blijkt te zijn van hun 2e kindje, houdt Rico hun financiële situatie geheim en probeert hij hun leven weer op de rit te krijgen.

    beoordeling van De Jackpot

    Ik ben geen groot fan van Nederlandse komedies, alleen de Alles is Zoals het Zou Moeten Zijn films doen het voor mij wel goed. Maar toen ik de trailer voor De Jackpot zag, was ik al verkocht. Het is een grappige komedie die aan de ene kant erg over de top is, maar ook voldoende hart bezit. Dit komt ook door het uitstekende spel van Sinan Eroglu en Nicolette van Dam. Ze zijn heel sympathiek terwijl hun personages heel makkelijk onuitstaanbaar hadden kunnen worden.

    Ik snap dat Egbert Jan Weebers rol van verantwoordelijke buurman een contrast moest vormen met die van die impulsieve Rico, maar hij was wel erg saai. Ook vond ik zijn subplot met Anouk Maas als zijn vrouw Debbie niet zo sterk. Zij wil graag een kind, maar nergens wordt het echt duidelijk waarom hij dat niet wil en waarom ze überhaupt een stel zijn.

    Bijrollen van Tim Haars en Mert Ugurdiken zijn leuk, en de film bevat cameo’s van o.a. Famke Louise en Ryan Babel.

    conclusie

    De Jackpot is een grappige komedie met hart en leuke acteerprestaties.

    3,5 sterren