BE COOL, SODAPOP

Categorie: Reviews

  • Recensie: Speak No Evil (2024)

    Recensie: Speak No Evil (2024)

    Speak No Evil is een remake van de gelijknamige Deense/Nederlandse film uit 2022, waarin onze Fedja van Huêt en Karina Smulders – in real life getrouwd – hoofdrollen vertolken.

    In deze versie zijn het Amerikanen (Scoot McNairy en Mackenzie Davis) die met hun dochter op vakantie zijn in Italië en daar een Brits echtpaar (James McAvoy en Aisling Franciosi) ontmoeten met een schuchtere zoon. De extraverte Britten nodigen de Amerikanen uit om langs te komen in Engeland. Ook hier volgt een verschrikkelijk, grensoverschrijdend weekend.

    origineel vs remake

    Deze remake lijkt uiteraard in veel aspecten op het origineel van Christian Tafdrup. Dezelfde scènes komen voorbij, alleen pakt regisseur James Watkins (Eden Lake) het minder subtiel aan. Ik heb het gevoel dat de situatie sneller escaleert in deze versie, vergeleken met het origineel. De film heeft duidelijk een Amerikaans sausje gekregen, al is Watkins zelf een Brit. Het gaat hier meer om actie en entertainment dan sociaal commentaar. Het einde van deze remake is hier ook een goed voorbeeld van. Ik snap dat mensen het einde van het origineel ongeloofwaardig vinden, maar het is tenminste niet zo’n standaard einde als in deze film.

    In deze versie vind ik de personages ook minder goed uitgewerkt. Nergens kreeg ik het gevoel dat Ben (McNairy) op zoek was naar de goedkeuring van Paddy (McAvoy) en daarom veel van het gedrag van Paddy slikte. Ik miste heel erg het psychologische aspect, wat de originele Speak No Evil sterk maakte. Fedja van Huêt bracht een bepaalde dreiging die McAvoy mist. Begrijp me niet verkeerd, McAvoy is een goede acteur, alleen zijn invulling van de rol vond ik iets te overdreven.

    Eén ding doet deze remake wel beter: het zoontje van Paddy heeft hier een grotere rol en hij werd uitstekend gespeeld door de jonge Dan Hough.

    conclusie

    Speak No Evil is een ongeïnspireerde, maar vermakelijke remake.

    3 sterren

  • Recensie: Our Little Secret (2024)

    Recensie: Our Little Secret (2024)

    Na Falling for Christmas is Our Little Secret de tweede Netflix kerstfilm van Lindsay Lohan. Ook deze film weet helaas niet de middenmoot te ontstijgen, ondanks Lindsay’s eindeloze charme.

    Waar gaat Our Little Secret over?

    Avery (Lohan) en Logan (Ian Harding van Pretty Little Liars) zijn exen die na een gefaald aanzoek van Logan uit elkaar zijn gegaan. Tien jaar later treffen ze elkaar weer, tijdens kerst bij hun schoonouders. Hun nieuwe partners blijken namelijk broer en zus te zijn! Ze besluiten om niets te zeggen over hun voorgeschiedenis en er het beste van te maken.

    Op basis van de trailer had ik eerlijk gezegd wat meer haat en nijd (op een humoristische manier) verwacht tussen Avery en Logan, maar dat is helemaal niet het geval. Het is interessant om te zien dat de twee exen meteen weer in oude patronen vallen. Helaas lijken ze nooit echt geïnvesteerd of geïnteresseerd in hun huidige partners, dus tot veel conflict leiden de gebeurtenissen allemaal niet. Ook wordt de film nooit echt grappig. Jammer dat ze de personages en hun relaties niet beter hebben uitgewerkt, want met een beetje diepgang had dit een prima romantische dramedy kunnen zijn. Gelukkig hebben Lohan en Harding wel voldoende chemistry en zorgen ze ervoor dat Our Little Secret een vermakelijke film is.

    De bijrollen mogen er ook zijn, met name Kristin Chenoweth (Holidate) als de boze schoonmoeder en Henry Czerny (Mission: Impossible – Dead Reckoning) als de begripvolle vader van Avery. Jon Rudnitsky heeft helaas een dankloze rol als de vriend van Avery. Jammer, want hij was eerder zo charmant in Home Again met Reese Witherspoon. Scrubs-actrice Judy Reyes en Tim Meadows (Mean Girls) krijgen ook te weinig te doen.

    Conclusie

    Our Little Secret is een vermakelijke, maar doorsnee kerstfilm dat het moet hebben van de chemie tussen Lindsay Lohan en Ian Harding.

    3 sterren
  • Recensie: Hugh Grant op z’n best in Heretic (2024)

    Recensie: Hugh Grant op z’n best in Heretic (2024)

    In Heretic kloppen de jonge missionarissen Paxton (Chloe East) en Barnes (Sophie Thatcher) bij de verkeerde aan wanneer ze het woord van God proberen te verspreiden. De meisjes raken al snel verstrikt in een duister kat-en muisspel met de mysterieuze Mr. Reed (Hugh Grant).

    Heretic begint zo goed..

    Ik heb Heretic vorige week in de bioscoop gezien en moest het even laten bezinken. Het is een psychologische horrorfilm waarin er veel gesproken wordt, overal religie uiteraard, en zeker in de eerste helft is er weinig actie te vinden. Knap dat juist deze helft van de film het sterkste deel is.

    Alle lof voor Hugh Grant dat hij de dialogen zo goed weet te verkopen. Ondanks dat ik niets met religie heb, wist Grant met zijn magnetische spel mijn aandacht vast te houden. Ook de spanning en mysterie zit er in de eerste helft goed in.

    Maar dan..

    In de trailer kan je zien dat de meiden voor een keuze komen te staan: nemen ze deur met ‘belief’ of ‘disbelief’ erop? Na deze stap zakt de kwaliteit van Heretic helaas. Het lijkt me ook niet makkelijk om een geslaagde ontknoping te bedenken voor zo’n sterke start. Filmmakers Scott Beck en Bryan Woods (eerder verantwoordelijk voor het vermakelijke Haunt) modderen naar mijn gevoel maar wat aan in de tweede helft. Tegen de tijd dat de simulation theory voorbij kwam, wist ik al dat het niets meer ging worden. In wanhoop kan je gekke sprongen maken, maar dat zegt hier meer over Beck & Woods dan over Mr. Reed. Liever had ik gezien dat ze nog wat langer stil waren gestaan bij het vraagstuk van de deuren; laat zien hoe de meiden twijfelen (of niet!) aan hun geloof.

    Heretic deed me denken aan twee andere films met een sterke eerste helft, waarbij de personages door een deur moeten gaan om het plot te vorderen: Don’t Breathe (2016) en Barbarian (2022). De eerste film heeft een geslaagde tweede helft met een goede en verontrustende twist. Dit was wat Beck & Woods hoopten te bereiken, maar het ging helaas meer de Barbarian kant op, waarbij de film van toon verandert en spanning verliest. Tenminste wist Barbarian deze nieuwe route nog te omarmen, terwijl Heretic maar blijft spartelen en bekende paden gaat bewandelen. En dan hebben we het nog niet eens over het nutteloze subplot van Topher Grace.

    conclusie

    Heretic begint veelbelovend, maar weet het einde niet waar te maken, hoe hard Hugh Grant ook zijn best doet.

    3,5 sterren
  • Recensie: The Merry Gentlemen (2024)

    Recensie: The Merry Gentlemen (2024)

    het is een hete kerst op Netflix

    In kerstfilm The Merry Gentlemen probeert danseres Ashley (Britt Robertson) de club van haar ouders te redden door een mannelijke dansrevue op te zetten. Ze overtuigt de knappe klusjesman Luke (Chad Michael Murray) om deel te nemen. Met veel tegenzin doet hij mee, maar langzaam valt hij voor de charmes van Ashley.

    beoordeling

    Vorige week zorgde sneeuwman Dustin Milligan in Hot Frosty al voor hitte, maar met The Merry Gentlemen wordt het echt een hete kerst op Netflix. Het doet misschien denken aan een kerstversie van Magic Mike, maar The Merry Gentlemen is meer dan zijn sexy dansscènes. Het is gewoon een charmante, soms zoete kerstfilm die wat meer ontblote bovenlijven heeft dan een gemiddelde Hallmark film! Ja, het is allemaal voorspelbaar, maar dat zijn toch al die kerstfilms?

    Voor mij is het altijd wel belangrijk dat een kerstfilm een sympathieke hoofdrolspeelster heeft en Britt Robertson (The Longest Ride) vervult die rol goed. Britt heeft altijd wel iets down-to-earth over zich heen en dat past bij zo’n kerstfilm in een klein dorpje setting. Ze heeft prima chemistry met One Tree Hill-acteur Chad Michael Murray die goed gebruikt maakt van zijn charmes en sixpack.

    In bijrollen zien we een aantal bekende gezichten: Rex Manning himself Maxwell Caulfield (Empire Records), Beth Broderick (Sabrina the Teenage Witch), en Marla Sokoloff (Dude Where’s My Car?) die ook het script van The Merry Gentlemen schreef.

    conclusie

    The Merry Gentlemen is een verrassend leuke en sexy kerstfilm, met dank aan het charmante spel van Britt Robertson en Chad Michael Murray.

  • Recensie: horror Don’t Move (2024) op Netflix

    Recensie: horror Don’t Move (2024) op Netflix

    Origineel kat-en-muisspel in horror Don’t Move

    In Don’t Move is de jonge Iris (Kelsey Asbille) kapot van verdriet na het verlies van haar zoontje. In het bos treft ze de sympathieke Richard (Finn Wittrock) aan die haar een hart onder de riem steekt. Alleen heet hij geen Richard en sympathiek blijkt hij al helemaal niet te zijn wanneer hij haar een verlammend middel toedient. Ze heeft 20 minuten om weg te komen voor het middel haar volledig verlamt.

    beoordeling

    Na het recente Woman of the Hour (2024) zie je ook in Don’t Move hoe kwetsbaar je bent als vrouw zijnde voor mannen die je alleen maar zien als prooi. Alleen is deze horrorfilm meer op sensatie gericht dan het true crime verhaal van en met Anna Kendrick. De spanning zit er goed in dankzij het frisse plot. Je blijft je afvragen hoe Iris zich uit haar helse situatie gaat redden terwijl ze steeds meer verlamd raakt. Deze Netflix film heeft voldoende vaart en ik waardeer dat ze het bij een speelduur van anderhalf uur hebben gehouden. Het hoeft ook niet langer te duren, dan krijg je alleen maar filler en (nog meer) ongeloofwaardige plottwists. Nu is het prima vermaak voor een avondje bankhangen.

    Hoofdrolspeelster Kelsey Asbille maakte eerder indruk met haar rol in het tragische Wind River (2017) van Taylor Sheridan. Ook hier is ze goed in een lastige rol en zorgt ze samen met de altijd sterke Finn Wittrock (American Horror Story) voor een spannend kat-en-muisspel. De vrij onbekende Moray Treadwell steelt de show in zijn sympathieke bijrol als Bill die de arme Iris probeert te helpen.

    conclusie

    Don’t Move is een spannend kat-en-muisspel met een originele invalshoek.