Categorie: Reviews

  • Recensie: The Monkey (2025)

    Recensie: The Monkey (2025)

    In The Monkey wordt het leven van tweelingbroers Hal en Bill (dubbelrol van Theo James) geplaagd door een reeks bizarre ongelukken. Ze vermoeden dat een speelgoedaapje van hun vader hier een rol in speelt.

    beoordeling

    Regisseur Osgood Perkins scoorde vorig jaar een grote hit met horrorfilm Longlegs. Nu is hij terug in de bios met The Monkey, een horrorfilm gebaseerd op een kort verhaal van Stephen King. Op basis van de trailer en marketing, had ik gehoopt op een soort over de top kruising tussen Final Destination en Wish Upon. Als je een film maakt over een duivels aapje dat bizarre ongelukken veroorzaakt dan moet je er 100% voor gaan. Dat doet Perkins helaas niet. Ja, er zitten een aantal creatieve deaths tussen, die jammergenoeg grotendeels al in de trailer te zien zijn. Toch wordt er naar mijn gevoel te weinig met het concept gedaan.

    The Monkey is niet het type film waar ik een boodschap van verwacht. Ik kom voor de lugubere scènes, niet bezinning. Maar goed, Perkins (die zelf zijn moeder in een tragisch ongeluk heeft verloren) heeft een punt: het heeft geen zin om weg te lopen van de moeilijke dingen in het leven. Het gaat je vinden of je het nu wil of niet, dus accepteer dat het bij het leven hoort.

    Ik blijf er bij dat Perkins vooral een visueel sterke regisseur is die goed sfeer weet te creëren. Scripts schrijven is niet zijn kracht: de zwaardere thema’s als vaderschap en intergenerationeel trauma voelen te zwaar voor een film als The Monkey. Geef me meer donkere humor! Meer kills!

    Theo James (The White Lotus) speelt een prima dubbelrol. Tatiana Maslany (Orphan Black) krijgt veel te weinig te doen. Elijah Wood duikt vreemd genoeg op in een random rol. Zijn aanwezigheid voegde niets toe aan de film. De cameo van Adam Scott als vader van de tweeling kon ik wel waarderen. Kindacteurs Christian Convery (ook in een dubbelrol) en Colin O’Brien spelen prima rollen. Perkins zelf heeft een leuk bijrolletje.

    Conclusie

    The Monkey is vermakelijk, maar niet over de top genoeg om uit te blinken.

    3,5 sterren

  • Recensie: La Dolce Villa (2025)

    Recensie: La Dolce Villa (2025)

    In de Netflix romcom La Dolce Villa gaat weduwnaar Eric (Scott Foley) naar Italië. Hij wil zijn dochter Olivia (Maia Reficco) weerhouden om een oude villa te kopen, maar eenmaal daar besluit hij haar te helpen om de villa op te knappen. Totaal onverwachts komt er liefde op zijn pad.

    beoordeling

    Regisseur Mark Waters brak in de jaren ’90 door met cult film The House of Yes met Parker Posey en Freddie Prinze Jr. Het grote succes kwam met zijn komedies met Lindsay Lohan: Freaky Friday en Mean Girls. De afgelopen jaren lijkt Waters alleen maar Netflix films af te leveren; denk aan He’s All That, Mother of the Bride met Brooke Shields en nu La Dolce Villa.

    Italië is een prachtige setting voor een romcom, zie ook Letters to Juliet met Amanda Seyfried. Het maakt het makkelijk om weg te zwijmelen bij deze film. TV veteraan Scott Foley (Felicity, Grey’s Anatomy, Scandal) is leuk gecast in de hoofdrol. La Dolce Villa heeft wat dat betreft alle ingrediënten voor een prima romcom. Helaas is de film vrij saai en slecht geschreven. Zo probeert Eric dochterlief ervan te weerhouden om een huis te kopen in Italië, omdat volgens hem Italië vervloekt is. Hij denkt dit, omdat hij tijdens een eerdere vakantie in Italië de griep heeft gekregen. Aha.

    Ik ben helemaal voor meer Foley op m’n scherm. Normaal vind ik hem een goede acteur, maar hier kwam hij helaas niet goed uit de verf. Ook de bijrollen, waaronder van Violante Placido als z’n love interest, waren ook niet best. Er is jammergenoeg ook weinig chemie tussen Foley en Placido, wat toch wel essentieel is voor een romcom.

    conclusie

    Fans van Hallmark-achtige romcoms zullen aan hun trekken komen met La Dolce Villa, anders zou ik lekker naar iets anders met Scott Foley kijken.

    2 sterren
  • Recensie: You’re Cordially Invited (2025)

    Recensie: You’re Cordially Invited (2025)

    Genoeg te vieren in You’re Cordially Invited! Jim (Will Ferrell) is een weduwnaar wiens oogappel Jenni (Geraldine Viswanathan) gaat trouwen. Daarnaast hebben we Margot (Reese Witherspoon), een pittige carrièrevrouw wiens zusje Neve (Meredith Hagner) in het huwelijksbootje stapt. Door een fout worden beide bruiloften op dezelfde dag en locatie geboekt en wordt het een strijd om voor beide bruidsparen een onvergetelijke dag te maken.

    beoordeling

    You’re Cordially Invited is een film waar ik totaal niets van had verwacht, maar me prima mee heb vermaakt! Misschien is het omdat ik zelf recent getrouwd ben en ik de bruiloft perikelen amusant vind. Of het maakt me gewoon blij dat mijn bruiloft niet zo rampzalig is verlopen.

    De humor is over de top, zoals we wel van Ferrell kunnen verwachten. Zie ook deze verschikkelijke filmposter. Gelukkig weet deze komedie een goede balans te vinden tussen humor en hart door herkenbare familie situaties aan te snijden. Denk aan Jim die zijn vrouw moet missen nu zijn dochter gaat trouwen, of Margot die het gevoel heeft buiten de boot te vallen als enige single zonder kinderen.

    Fun fact: Meredith Hagners echtgenoot Wyatt Russell (Thunderbolts*) heeft een cameo als de Masked Dancer presentator.

    Ferrell en Witherspoon zijn goed op dreef, al zijn dit wel het type rollen dat we van ze gewend zijn. Ze krijgen goed tegenspel van Blockers-actrice Geraldine Viswanathan en Meredith Hagner (Vacation Friends). Beide dames zorgen voor de nodige frisse energie naast de doorgewinterde hoofdrolspelers.

    conclusie

    You’re Cordially Invited is niet een film die je lang zal bijblijven, maar wel één waar je je prima mee kan vermaken op een regenachtige dag.

    3,5 sterren
  • Recensie: Companion (2025)

    Recensie: Companion (2025)

    In Companion gaat Iris (Sophie Thatcher) een weekendje weg met haar vriend Josh (Jack Quaid) en zijn vrienden. Het begint voor Iris al ongemakkelijk, maar het weekend loopt vervolgens totaal uit de hand.

    Beoordeling

    Van de studio achter The Notebook en de gestoorde makers van Barbarian; ja, zo wordt Companion gepresenteerd. Je weet dan al dat je geen doorsnee film gaat krijgen, maar wat krijg je dan wel? Tja, Companion is echt een film die je het beste kan kijken zonder voorkennis. Ik heb de omschrijving hierboven express zo vaag mogelijk gehouden om niets te verklappen. Verder raad ik je aan om geen trailers te kijken, als het je tot nu toe gelukt is om ze te vermijden.

    Companion is zeker geen subtiele film. Je krijgt vanaf het begin genoeg hints dat de twist niet als een verrassing zou moeten komen, maar dat mag de pret niet drukken. Het is een vermakelijke psychologische thriller met heerlijke donkere humor, dat net zo makkelijk een metafoor is voor toxische relaties als een homage aan een zeer bekende film met Robert Patrick. De speelduur van 1,5 uur is precies lang genoeg om het concept leuk te houden.

    Sophie Thatcher maakte onlangs nog indruk in Heretic met Hugh Grant. In Companion speelt ze sterk en weet ze het beste te maken van een complexe rol. Jack Quaid (The Boys) is perfect gecast as charmante sul. Ook de bijrollen zijn goed, met name van Lukas Gage (Smile 2), Harvey Guillén (What We Do in the Shadows) en Rupert Friend (Homeland).

    Hoewel ik zeker positief ben over Companion, had ik wel het gevoel dat er nog iets meer in het concept zit dan ze nu hebben laten zien. Ik vond de makers het helaas op safe spelen.

    conclusie

    Laat je vooral verrassen door Companion! Ook de goede cast maakt deze film de moeite waard.

    4 sterren
  • Recensie: Strange Darling (2023)

    Recensie: Strange Darling (2023)

    In Strange Darling loopt een one night stand totaal uit de hand. Wat een spannend avondje had moeten worden, verandert in een ware nachtmerrie.

    Beoordeling

    Helaas heb ik Strange Darling vorig jaar in de bioscoop gemist, anders had deze verrassende thriller waarschijnlijk in mijn top 10 van 2024 gestaan. Dit is echt een film die je zonder teveel voorkennis moet kijken, dus eigenlijk zou ik je willen adviseren om niet verder te lezen.

    Toevallig is dit de tweede film in een week tijd die ik heb gezien met een verhaal dat op non-lineaire wijze wordt verteld. In tegenstelling tot in drama We Live in Time, heeft deze stijl van filmmaken in Strange Darling wel een functie. Het zorgt op een creatieve manier voor spanning en misleiding. Het tempo zit er goed in: regisseur JT Mollner maakt efficiënt gebruik van iedere minuut van de maar anderhalf uur durende speeltijd. Je blijft gissen hoe dit verhaal gaat aflopen. Nadat alle puzzelstukjes op z’n plek zijn gevallen, realiseer je je dat dit een film is die zeker een rewatch waard is.

    Hoofdrollen in deze thriller zijn voor genre favoriet Kyle Gallner, laatst nog te zien in Smile 2, en de relatief onbekende Willa Fitzgerald. Ze spelen sterke hoofdrollen en hebben goede chemie samen. Vooral Fitzgerald verrast, nadat ik haar eerder een zwakke link vond in de tv serie Scream, waarin zij de hoofdrol speelt. Gallner is altijd goed en hard op weg om een mooie carrière op te bouwen.

    Conclusie

    Laat je verrassen door Strange Darling.

    4 sterren