BE COOL, SODAPOP

Tag: james mcavoy

  • Recensie: Speak No Evil (2024)

    Recensie: Speak No Evil (2024)

    Speak No Evil is een remake van de gelijknamige Deense/Nederlandse film uit 2022, waarin onze Fedja van Huêt en Karina Smulders – in real life getrouwd – hoofdrollen vertolken.

    In deze versie zijn het Amerikanen (Scoot McNairy en Mackenzie Davis) die met hun dochter op vakantie zijn in Italië en daar een Brits echtpaar (James McAvoy en Aisling Franciosi) ontmoeten met een schuchtere zoon. De extraverte Britten nodigen de Amerikanen uit om langs te komen in Engeland. Ook hier volgt een verschrikkelijk, grensoverschrijdend weekend.

    origineel vs remake

    Deze remake lijkt uiteraard in veel aspecten op het origineel van Christian Tafdrup. Dezelfde scènes komen voorbij, alleen pakt regisseur James Watkins (Eden Lake) het minder subtiel aan. Ik heb het gevoel dat de situatie sneller escaleert in deze versie, vergeleken met het origineel. De film heeft duidelijk een Amerikaans sausje gekregen, al is Watkins zelf een Brit. Het gaat hier meer om actie en entertainment dan sociaal commentaar. Het einde van deze remake is hier ook een goed voorbeeld van. Ik snap dat mensen het einde van het origineel ongeloofwaardig vinden, maar het is tenminste niet zo’n standaard einde als in deze film.

    In deze versie vind ik de personages ook minder goed uitgewerkt. Nergens kreeg ik het gevoel dat Ben (McNairy) op zoek was naar de goedkeuring van Paddy (McAvoy) en daarom veel van het gedrag van Paddy slikte. Ik miste heel erg het psychologische aspect, wat de originele Speak No Evil sterk maakte. Fedja van Huêt bracht een bepaalde dreiging die McAvoy mist. Begrijp me niet verkeerd, McAvoy is een goede acteur, alleen zijn invulling van de rol vond ik iets te overdreven.

    Eén ding doet deze remake wel beter: het zoontje van Paddy heeft hier een grotere rol en hij werd uitstekend gespeeld door de jonge Dan Hough.

    conclusie

    Speak No Evil is een ongeïnspireerde, maar vermakelijke remake.

    3 sterren

  • Review: Atomic Blonde (2017)

    Review: Atomic Blonde (2017)

    MI6 agente Lorraine Broughton (Charlize Theron) wordt naar Berlijn gestuurd voor een gevaarlijke missie ten tijde van de val van de Berlijnse muur.

    Beoordeling
    Wat keek ik uit naar Atomic Blonde na al die toffe trailers. Helaas heeft de film niet veel meer te bieden dan wat we al in de trailers zagen. Bijna alle coole momenten zijn hierin verwerkt. Toegegeven, wel meer trailers maken zich hier schuldig aan, maar het viel me bij Atomic Blonde wel erg op. Het verhaal vond ik erg mager, waardoor de speelduur van 115 minuten erg lang aanvoelde. Er had best wat getrimd mogen worden of beter nog, wat meer aandacht aan verhaal en personages besteed kunnen worden. Dit is echt een gevalletje van style over substance.

    Ondanks alle bovengenoemde kritiek scoort Atomic Blonde toch een dikke voldoende. Ja, het is style over substance, maar de style die regisseur David Leitch hier hanteert maakt een hoop goed. Visueel ziet de film er fantastisch uit. Het kille kleurenpalet past goed bij de setting van de film. Charlize Theron loopt er geweldig aangekleed bij in de meest prachtige (en jaloersmakende) outfits. Oh, en de killer soundtrack is toch wel mijn favoriet van het jaar. Sorry, Baby Driver.

    Theron is een ware force to be reckoned with en zet hier een sterke hoofdrol neer. James McAvoy heeft een goed jaar, want na Split speelt hij ook hier een prima rol als de sluwe collega van Lorraine. Sofia Boutella, Toby Jones, Til Schweiger en John Goodman komen ook voorbij, maar krijgen helaas niet veel te doen. Bill Skarsgard heeft een aardig bijrolletje.

    Conclusie
    Atomic Blonde moet het niet van het verhaal hebben, maar de rest is dik in orde.

  • Review: Split (2016)

    Review: Split (2016)

    Casey (Anya Taylor-Joy), Claire (Haley Lu Richardson) en Marcia (Jessica Sula) worden ontvoerd door Kevin (James McAvoy), een man met een dissociatieve identiteitsstoornis. Hij heeft 23 verschillende persoonlijkheden die niet allemaal het slechtste met de meiden voor hebben. De meiden moeten zien te ontsnappen voordat de 24e en meest gevaarlijke persoonlijkheid naar voren komt.

    Beoordeling
    M. Night Shyamalan verraste ons in 2015 met zijn low budget Blumhouse productie The Visit. Blijkbaar bevalt de samenwerking met Blumhouse, want voor deze productiemaatschappij levert hij nu met Split weer een geslaagde film af. Het lijkt erop dat Shyamalan beter tot zijn recht komt met kleinere producties. Hij is een goede verhalenverteller en kan beter big budget films als The Last Airbender en After Earth achter zich laten. Niet dat Split een perfecte film is, maar het is net als The Visit weer een stap in de goede richting voor Shyamalan.

    Split begint sterk met de ontvoering van Casey, Claire en Marcia en de ontdekking dat hun ontvoerder meerdere persoonlijkheden heeft. Wanneer de ‘nieuwigheid’ van de verschillende persoonlijkheden afneemt en twee van de meiden langdurig uit beeld verdwijnen, verliest de film zijn kracht. Veel tijd wordt besteedt aan de verschillende persoonlijkheden van Kevin wat het des te jammer maakt dat de vrouwelijke personages niet allemaal goed uitgewerkt zijn. Overigens vond ik persoonlijkheid nummer 24 lang niet zo fascinerend als ik vermoedelijk had moeten vinden.

    James McAvoy zet hier de verschillende persoonlijkheden van Kevin goed neer. Anya Taylor-Joy maakt na haar optreden in The Witch opnieuw indruk. Als de getormenteerde Casey weet Taylor-Joy genoeg te zeggen met haar ogen. Haley Lu Richardson speelt de proactieve Claire prima en is iemand om in de gaten te houden. Jessica Sula heeft helaas niet zoveel te doen als Marcia.

    Conclusie
    Na The Visit verrast M. Night Shyamalan opnieuw met Split.