BE COOL, SODAPOP

Tag: amy adams

Review: Disenchanted (2022)

Wat gebeurt er na ‘happily ever after’? Giselle (Amy Adams) voelt zich niet zo gelukkig in New York en besluit met het hele gezin te verhuizen naar een kleiner stadje. Met behulp van een spreuk tovert ze haar leven om tot een sprookje. Maar in dit sprookje is Giselle de boze stiefmoeder.

Beoordeling
Enchanted (2007) was een charmant sprookje met een star making performance van Amy Adams. We zijn nu 15 jaar verder en opgescheept met de onnodige Disney+ sequel Disenchanted.

Het idee is leuk en origineel: de lieftallige Giselle die onverhoopt verandert in een boze stiefmoeder. De uitwerking is helaas bijna om te huilen zo slecht. Disenchanted mist de charme van haar voorganger. Het is kinderlijk, de humor mist z’n scherpte en de liedjes zijn niet zo catchy. Adams probeert er het beste van te maken, maar de film maakt het haar behoorlijk moeilijk. Maya Rudolph trekt als de boze koninigin de boel ook niet naar een hoger niveau met haar acteer stijl. Patrick Dempsey verdwaalt in zijn eigen subplot. Alleen Idina Menzel en James Marsden komen er goed vanaf met hun beperkte rollen.

Al met al oogt en voelt Disenchanted als een kinderfilm die niet zou misstaan op de Disney Channel. Van een Disney+ film met de originele Enchanted cast had ik wel meer verwacht.

Conclusie
Disenchanted is geen waardige Enchanted sequel en mist de charme van het origineel.

3 december 2022
Eerste indruk van Sharp Objects met Amy Adams

Na het succes van Gone Girl van Gillian Flynn werd ook haar debuutroman Sharp Objects verfilmd. Onlangs ging deze 8-delige mini-serie met Amy Adams in de hoofdrol in première. Hieronder lees je mijn eerste indruk.

Waar gaat Sharp Objects over?
Camille Preaker (Adams) is een journaliste met een alcoholprobleem. Ze wordt terug naar haar geboorteplaats Wind Gap gestuurd om een artikel te schrijven over de moorden op twee jonge meiden in het dorpje. Camille wordt in Wind Gap geconfronteerd met haar verleden, haar psychische problemen en haar kille moeder (Patricia Clarkson).

Beoordeling
Sharp Objects is een serie die je met aandacht moet bekijken. Ik heb tot nu toe alleen de pilot aflevering “Vanish” gezien, maar ik kan je nu al vertellen dat het een behoorlijke slow burn is. Aandacht is dus vereist, zeker als je alle ‘geheime’ woorden wilt spotten die in de aflevering(en) verwerkt zijn. Daarnaast lopen dromen, hallucinaties en flashbacks door elkaar heen waardoor je als kijker samen met Camille de puzzelstukjes in elkaar moet leggen. De toon is zwaarmoedig en wordt in de eerste aflevering meteen goed gezet. Eigenlijk wil je alle ellende van Camille en Wind Gap niet weten, maar toch weet Sharp Objects je het verhaal in te zuigen.

Amy Adams speelt zoals we van haar gewend zijn een sterke rol en ze weet hier de psychisch kwetsbare Camille goed neer te zetten. De jonge versie van Camille wordt gespeeld door It-actrice Sophia Lillis die sprekend op een jonge versie van Adams lijkt. Perfecte casting! Patricia Clarkson is net als Adams een sterke actrice, alleen hoop ik dat haar personage gaandeweg beter wordt uitgewerkt. Ze komt nu een beetje als een karikatuur over. Henry Czerny, eerder een scène stealer in Revenge, krijgt nog niet veel te doen in de pilot. Hij speelt de stiefvader van Camille dus hopelijk krijgt hij nog genoeg te doen later in het verhaal. Lulu Wilson maakte eerder indruk met haar rol in Ouija: Origin of Evil. Ze speelt hier het overleden zusje van Camille en hopelijk krijgt ze net als Czerny nog de kans om te schitteren.

Conclusie
Sharp Objects is net zo intrigerend als het zwaarmoedig is en heeft in Amy Adams een sterke leading lady.

19 juli 2018
Review: Justice League (2017)

Superman (Henry Cavill) is dood en Bruce Wayne (Ben Affleck) is emo en kan het allemaal niet aan. Hij roept de hulp in van Wonder Woman (Gal Gadot), Aquaman (Jason Momoa), Victor Stone (Ray Fisher) en Barry Allen (Ezra Miller) om hem te helpen een nieuwe dreiging te verslaan.

Beoordeling
Ik had verwacht dat Justice League net zo’n trainwreck zou zijn als Batman v Superman: Dawn of Justice, maar ik kan gelukkig melden dat de film best okay is. Laten we beginnen met het positieve: Gal Gadot. Wanneer zij in beeld is als Wonder Woman is de film veel leuker dan wanneer we Ben Affleck als Batman volgen. Gadot heeft veel uitstraling en probeert er het beste van te maken, terwijl Affleck hier Murtaugh style lijkt te denken: ‘I’m too old for this shit.’ Ik vraag me echt af wat voor toegevoegde waarde Batman hier heeft. Jason Momoa zet een imposante Aquaman neer. Net als Gadot heeft hij een hoop uitstraling en hij zorgt voor een komische noot. Ik kijk uit naar zijn standalone film met Amber Heard die hier een klein rolletje heeft als Mera. Dan is er nog Ezra Miller als de supersnelle en socially awkward Barry Allen. Miller zorgt net als Momoa voor de zeer nodige humor anders zou Justice League een behoorlijk depressieve boel zijn. Daarnaast is Miller super adorkable. Awww!

Nu nog wat negatieve punten. De CGI is op sommige momenten echt slecht. De bad guy, Steppenwolf, lijkt uit World of Warcraft of iets dergelijks te zijn gestapt. Hoe moet ik dat serieus nemen? En het verhaal… tja. Alle impact die de dood van Superman in Batman v Superman had, wordt hier in Justice League teniet gedaan. Het was al geen verrassing dat hij terug zou komen, maar Henry Cavill krijgt nog second billing ook in de opening credits. Nu lijkt het of ze hem alleen hadden gedood om een excuus te hebben om de Justice League bij elkaar te krijgen. Tenminste was Amy Adams er. Hi, Amy!

Conclusie
Justice League is niet zo slecht als Batman v Superman. Het is met momenten vermakelijk en op andere momenten frustrerend.

17 november 2017
Review: Arrival (2016)

Wanneer 12 ruimteschepen op aarde landen, wordt de hulp van taalkundige Louise Banks (Amy Adams) gevraagd om te helpen met contact leggen met de mysterieuze bezoekers.

beoordeling Arrival

Denis Villeneuve is één van de meest intrigerende regisseurs van dit moment. Eerder bracht hij ons Prisoners, Enemy en Sicario en nu levert hij met Arrival een intelligente film over aliens af. Waar veel alien films over een aanval gaan, gaat het hier om taal en communicatie. Een interessante invalshoek die misschien bij de gemiddelde filmkijker niet in de smaak zal vallen, zeker wanneer de verwachtingen liggen bij een doorsnee alien invasion film. Als je bekend bent met Villeneuves werk dan weet je dat hij niet geïnteresseerd is reeds bewandelde paden volgen. Wat dat betreft maakt hij een goed team met screenwriter Eric Heisserer die eerder inventief uit de hoek kwam met Final Destination 5. Beide heren verdienden voor hun werk aan Arrival terecht een Oscar-nominatie.

In Amy Adams heeft Villeneuve een sterke leading lady gevonden. Zij straalt niet alleen de intelligentie uit die nodig is voor een film als deze, maar brengt ook veel hart met zich mee. Jeremy Renner hangt er maar wat bij, zoals vaak het geval is. Forest Whitaker heeft een aardige bijrol.

conclusie

Arrival is een intelligente scifi, eentje die technisch goed in elkaar zit, maar ook qua verhaal en acteerprestaties.

15 mei 2017
Review: Nocturnal Animals (2016)

Twintig jaar na het verbreken van haar relatie ontvangt Susan (Amy Adams) een manuscript van ex-man Edward (Jake Gyllenhaal). Het bevat een gewelddadig verhaal die hij heeft opgedragen aan haar. Susan heeft haar ex ooit iets verschrikkelijks aangedaan, iets waar ze volgens hem nooit mee weg zal komen, maar wat?

beoordeling

Laat ik beginnen met een bedankje aan schrijver/regisseur Tom Ford voor het maken van mijn minst favoriete opening credits sequence ooit. Voor mij hoeft het niet zo “kunstzinnig”, ik had gewoon zin in een spannende thriller. Misschien ging het daar mis en bekeek ik de film met de verkeerde verwachtingen. Nocturnal Animals is een verhaal over wraak, schijnt. Ben ik de enige persoon die niet zo onder de indruk is van Edwards vorm van wraak? Hij schrijft een boek. Wow. Zoals Elsa zingt in Frozen: let it go. Houd je niet 20 jaar aan een wrok vast. Ik snap waarom Susan van je gescheiden is. Niet dat zij nou zo geweldig is, maar dat is weer een ander verhaal.

Nocturnal Animals volgt het verhaal van Susan en in flashbacks, haar relatie met Edward. Ook zien wij het verhaal in het boek van Edward, dat ook de titel Nocturnal Animals draagt, waarbij Susan zich inbeeldt dat hoofdpersoon Tony lijkt op haar ex-man. Persoonlijk vond ik het verhaal in het verhaal het beste deel van de film, want Susan zelf doet niet veel meer dan verdrietig kijken en crappy kunst produceren. Ik krijg het gevoel dat Tom Ford wil dat ik het verhaal in het verhaal projecteer op de disfunctionele relatie van Susan en Edward, maar ik wil het niet en doe het niet.

Gelukkig is het acteerwerk wel goed en valt er wat dat betreft genoeg te genieten. Amy Adams en Jake Gyllenhaal spelen prima hoofdrollen en ook Michael Shannon, Aaron Taylor-Johnson, Ellie Bamber en Isla Fisher maken indruk met hun bijrollen. Karl Glusman lijkt na rollen in The Neon Demon en nu Nocturnal Animals wel een acteur om in de gaten te houden.

conclusie

Nocturnal Animals (en Tom Ford?) is nogal vol van zichzelf, maar het acteerwerk maakt een hoop goed.

16 december 2016