BE COOL, SODAPOP

Tag: alex wolff

A Quiet Place: Day One (2024) recensie

In A Quiet Place: Day One bevindt de doodzieke Sam (Lupita Nyong’o) zich in New York wanneer de aliens op aarde landen. Samen met Eric (Joseph Quinn) en haar kat Frodo probeert ze zo stil mogelijk de stad te doorkruisen, op zoek naar acceptatie, vrijheid en pizza.

Beoordeling

In de eerste twee A Quiet Place films is de buitenaardse invasie al een tijdje aan de gang en hebben de personages hun weg gevonden om doodstil met de omstandigheden om te gaan. Ik had verwacht dat A Quiet Place: Day One over het begin van die invasie zou gaan. Meer chaos, meer alien actie, meer bloed. Wat ik kreeg is een drama over een doodzieke vrouw die haar sterfelijkheid probeert te accepteren, en ook nog eens moet dealen met agressieve aliens. Mensen, ik was hier niet klaar voor, anders had ik wel tissues meegenomen.

Day One begint met de meeste trieste opening sinds Up (2009). Sam is uitbehandeld en verblijft in een hospice. Met een aantal medebewoners en verpleger Reuben (Alex Wolff van Hereditary) gaat ze New York in om een voorstelling te bezoeken, wanneer alle alien ellende begint. Er volgen een aantal spannende scènes waarbij je zelf bijna je adem inhoudt om geen geluid te maken. Djimon Hounsou uit A Quiet Place Part II duikt op om de films in deze franchise met elkaar te verbinden. Maar het wordt pas echt emotioneel als Stranger Things-ster Joseph Quinn verschijnt. Samen met Lupita Nyong’o vormt hij het hart van de film en helpt hij Sam om haar lot te accepteren.

Michael Sarnoski vervangt John Krasinksi in de regiestoel voor Day One. Hij maakt eerder drama Pig met Nicolas Cage en Alex Wolff. Misschien een aparte keuze voor een film als deze, maar hij is wel iemand die een intiem verhaal weet neer te zetten. Dat maakt Day One juist memorabel. Lupita Nyong’o laat weer zien wat een sterke actrice ze is. Ze heeft goed samenspel met Quinn, al had zijn rol beter uitgewerkt mogen worden. Djimon Hounsou is altijd top, maar wordt nooit genoeg ingezet (zie ook: Shazam, Captain Marvel, Furious 7). Tot slot nog wat liefde voor Wolff, die veel met zijn kleine rol weet te doen. Wat mij betreft één van de betere acteurs uit zijn generatie, maar helaas ondergewaardeerd.

conclusie

Fans van A Quiet Place die meer over de aliens te weten willen komen of actie willen zien, worden misschien teleurgesteld door deze prequel. Ik vind Day One juist een aanrader door de intimiteit van het verhaal en de mooie acteerprestaties.

5 juli 2024
Review: Old (2021)

Een dagje strand verandert voor een groepje vakantiegangers in een ware nachtmerrie wanneer ze allemaal versneld blijken te verouderen. Tijd tikt weg terwijl ze wanhopig op zoek zijn naar een uitvlucht.

Beoordeling
Love him or hate him: M. Night Shyamalan (Split)is weer terug met een nieuwe film. Ik mag Shyamalan wel. Niet al zijn films zijn geslaagd, maar hij durft wel out of the box te denken. Ook met Old levert hij weer eens iets anders dan anders af, al komt het plot niet van hemzelf. Old is gebaseerd op de graphic novel Sandcastle van Pierre-Oscar Lévy. Ik heb het niet gelezen dus daar kan ik je niet veel over vertellen. Wel heb ik mij afgevraagd wat je met dit concept nu echt kan doen. Mogelijk geeft Sandcastle daar wel een antwoord op, want Shyamalan doet er eigenlijk niet veel mee. Jammer! Het concept vind ik namelijk heel interessant: het idee van versneld verouderen en dat het leven aan ons voorbij gaat is beangstigend. Toch speelt Shyamalan daar niet erg op in. Hij lijkt meer geïnteresseerd te zijn in het afleveren van een aaneenschakeling van verontrustende scènes dan een verhaal waarin personages hun eigen vergankelijkheid onder ogen moeten zien te komen.

Het acteerwerk is ook niet heel goed. Gael Garcia Bernal (The Motorcycle Diaries), Thomasin McKenzie (Jojo Rabbit) en Alex Wolff (Hereditary) hebben eerder laten zien dat ze prima kunnen acteren, maar het script van Old geeft ze niet veel om mee te werken. Zij komen er nog redelijk vanaf, maar de Luxemburgse Vicky Krieps als moeder van de twee jonge kinderen komt hier echt niet goed uit de verf.

Waar past Old dan in het rijtje van Shyamalan films? Wat mij betreft ergens in de middenmoot. Op zich heb ik vermaakt met de film, ondanks bovengenoemde kritieken. Het is zeker geen After Earth of The Last Airbender-achtige flop.

Conclusie
Old heeft een interessant concept, maar heeft verder weinig te bieden.

25 juli 2021
Review: Hereditary (2018)

Het overlijden van de moeder van Annie (Toni Collette) heeft een grote impact op haar gezin. Ze ontdekken dat ze een groot geheim met zich meedroeg wat Annie’s gezin dreigt te verscheuren.

Beoordeling
Om de zoveel tijd komt er een horrorfilm die de engste film ooit wordt bestempeld. In het geval van Hereditary wordt het de engste film sinds The Exorcist genoemd. Mijn ogen rollen bijna uit mijn kassen als ik dit soort dingen hoor, want het valt bijna altijd tegen. Niet dat Hereditary een slechte film is. In tegendeel, ik vind het een goede film. Maar engste film sinds The Exorcist? Nee, dat echt niet. Sterker nog, ik vond de film helemaal niet eng. Dit zeg ik niet om stoer te doen, maar als je een grote horror fan bent en er al veel hebt gezien dan vind je films niet snel meer eng. Gelukkig is Hereditary zoveel meer dan een horrorfilm: het is schitterende cinematografie, in z’n geheel een vakkundig stukje filmmaken en een tour de force van Toni Collette.

Hereditary begint vrij onschuldig en oogt meer als een familiedrama dan een horrorfilm. Dit wordt nooit saai dankzij het sterke script van Ari Aster die met deze film ook zijn regiedebuut maakt. De verstoorde familieverhoudingen zijn op zichzelf al interessant genoeg en dan neemt Hereditary opeens een schokkende wending waardoor je al je verwachtingen moet laten varen. Tegen het eind wordt de film full blown horror al zit er in de gehele film een onheilspellend en verontrustend sfeertje dat ervoor zorgt dat je nooit helemaal lekker in je bioscoopstoel zit. Over het einde ben ik niet zo te spreken, maar dat neemt niet weg dat de film verder op alle vlakken sterk is.

Na The Strangers: Prey at Night’s uitstekende zwembad-scène heb ik nu nog een favoriete scène van het jaar, namelijk die scène met zoonlief Peter (Alex Wolff) in de auto. Als je de film hebt gezien dan weet je precies waar ik het over heb en als je het niet hebt gezien, geen zorgen: ik zal het niet voor je spoilen. Maar wow, wat een indrukwekkende scène en wat speelt Wolff hier goed.

Conclusie
Ga Hereditary niet zien omdat je de engste film ooit verwacht te zien, ga om je als filmliefhebber te laten verrassen. Hoe vaak krijg je die kans nog?

18 juni 2018