BE COOL, SODAPOP

Categorie: TV reviews

  • American Horror Story: Cult recensie

    American Horror Story: Cult recensie

    Het zevende seizoen van American Horror Story vloog naar mijn gevoel voorbij. Hoewel ik in het begin niet heel enthousiast was, heeft Cult me zeker op een positieve manier verrast. Hieronder lees je mijn indruk van het seizoen.

    Waar gaat AHS: Cult over?
    De eerste aflevering opent met de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016. Zoals we weten wint Donald Trump, iets waar Ally (Sarah Paulson) niet blij mee is. Zijn winst triggert een hoop van haar angsten, waaronder haar angst voor clowns en gaten. Dan is er Kai (Evan Peters) die maar al te blij is met de winst voor Trump. Gedurende het seizoen probeert Kai een cult op te bouwen en gaandeweg kruisen de levens van de zo verschillende Ally en Kai elkaar op een destructieve manier.

    Beoordeling
    American Horror Story heeft nogal de neiging om te verzanden in weet ik hoeveel subplots die uiteindelijk nergens heen gaan. Cult werkt verrassend genoeg de andere kant op. Hoewel het seizoen all over the place start werkt het netjes ergens naar toe: de uiteindelijke confrontatie tussen Ally en Kai. In het begin nemen Ally’s angsten een hoop screentime in beslag en ook de creepy clown Twisty van het vierde seizoen Freak Show duikt zonder reden op. Wanneer dat allemaal wegvalt, wordt het seizoen ook een stuk sterker, met name wanneer de rol van Evan Peters als de gestoorde Kai meer op de voorgrond komt te staan.

    Ik zei het op Twitter al: ik wil Emmy’s gooien naar Peters, want hij verdient er echt één. Hij is tot nu toe in alle seizoen van AHS te zien geweest en hoewel zijn rol niet altijd even groot was, liet hij wel consequent goed acteerwerk zien. Sarah Paulson is één van mijn favorieten, maar ik werd in het begin van het seizoen wel moe van haar hysterische optreden als Ally. Gelukkig herpakt Ally zich en speelt Paulson opnieuw een sterke rol. Adina Porter, die ook in Roanoke indruk maakte, speelt sterk als wanhopige tv verslaggeefster. Ook welkom in de AHS wereld: Billy Eichner en Leslie Grossman die prima bijrollen spelen. Cheyenne Jackson, Alison Pill en Billie Lourd komen wat minder sterk uit de verf.

    Conclusie
    American Horror Story heeft zich met Cult herpakt en levert één van de betere seizoenen sinds Asylum af.

  • Review: Slasher – seizoen 2 op Netflix

    Review: Slasher – seizoen 2 op Netflix

    Het tweede seizoen van de horror serie Slasher staat sinds deze week op Netflix. Net als het eerste seizoen bestaat ook seizoen 2 uit 8 afleveringen en inmiddels heb ik alle afleveringen gezien. Hieronder lees je waarom ook dit seizoen weer een aanrader is.

    Waar gaat Slasher: Guilty Party over?
    Het tweede seizoen genaamd Slasher: Guilty Party heeft niets met de moorden in Waterbury uit seizoen 1 te maken. Peter (Lovell Adams-Gray), Andi (Rebecca Liddiard), Dawn (Paula Brancati), Noah (Jim Watson) en Susan (Kaitlyn Leeb) zijn oude vrienden die 5 jaar eerder begeleiders waren op een zomerkamp. Door hun toedoen is een andere begeleider overleden, iets wat ze wanhopig geheim proberen te houden. De vrienden keren na al die jaren terug naar het kamp dat in de tussentijd is omgebouwd tot een soort commune. Ze willen het lichaam van hun slachtoffer opgraven, maar ontdekken dat haar lijk is verdwenen. Eén voor één vallen de vrienden ten prooi aan een mysterieuze killer die hen een lesje wilt leren, maar ook de leden van de commune zijn niet veilig.

    Beoordeling
    Ik wist totaal niet wat ik kon verwachten van het tweede seizoen van Slasher. Nu ik het heb gezien kan ik je vertellen dat de serie het voorbeeld van American Horror Story volgt. Guilty Party heeft niets met het eerste seizoen te maken en de overgebleven personages keren niet terug. Wel zijn er een aantal acteurs uit het eerste seizoen terug als andere personages, waarvan Christopher Jacot, die eerder de sympathieke Robin speelde, de meest herkenbare is.

    Het seizoen begint goed met het mysterie rondom de dood van Talvinder, een van de kamp begeleiders waar de vrienden mee hebben gewerkt. Wat de serie goed doet is spelen met je verwachtingen. Zo wordt de ogenschijnlijke final girl al snel uitgeschakeld. Bijna alle personages zijn verschrikkelijke mensen. Het lukt de serie goed om met momenten wat sympathie voor ze op te wekken om je vervolgens weer info te geven waardoor je je realiseert dat ze nog shittier zijn dan je al dacht. Helaas verliest de serie na zo’n 3 afleveringen toch wat stoom. Dit heeft ook te maken met de Lost-achtige structuur die het seizoen volgt. Zo staat er per aflevering een personage centraal en krijgen we ook flashbacks van het leven van die persoon. Soms zijn deze flashbacks gerelateerd aan het mysterie, maar in het geval van de leden van de commune weer niet.

    Door de cabin in de sneeuw setting heeft Guilty Party een beetje een Until Dawn heeft wat niet verkeerd is.
    De kills zijn net als in het eerste seizoen goed (ook wel wreed) dus wat dat betreft doet het de naam van de serie eer aan. Er komt ook seksueel geweld in voor wat ze van mij hadden mogen weglaten. Het was totaal niet nodig voor het verhaal. Ik snap dat de kills een karma-achtige vibe hebben, maar het was erg ver gezocht.

    De killer is voor de echte horror fan denk ik wel makkelijk te raden, maar dan nog is de serie onderhoudend genoeg om te blijven kijken of je vermoeden klopt en wat de motivatie van die persoon is. Puntje van irritatie is dat de personages vaak in hun eentje op pad gaan terwijl ze weten dat er een killer in de buurt is die het op hen heeft voorzien. Zo maken ze het wel erg makkelijk voor de killer.

    Conclusie
    Slasher: Guilty Party is een geslaagd tweede seizoen van de horror serie en ik hoop dat er nog een derde seizoen volgt.

  • Eerste indruk van de serie Mindhunter op Netflix

    Eerste indruk van de serie Mindhunter op Netflix

    Sinds vorige week staat het eerste seizoen van de crime serie Mindhunter, geproduceerd en deels geregisseerd door David Fincher, op Netflix. Ik heb inmiddels de eerste 2 afleveringen gezien en hieronder lees je mijn eerste indruk.

    Waar gaat Mindhunter over?
    In 1977 interviewen FBI agents Holden Ford (Jonathan Groff) en Bill Trench (Holt McCallany) veroordeelde seriemoordenaars om achter hun denkproces te komen. Ze gebruiken deze kennis om andere zaken op te lossen.

    Beoordeling
    Mindhunter gaat eigenlijk over de opkomst van criminal profiling. Deze Netflix original is gebaseerd op het boek Mind Hunter: Inside the FBI’s Elite Serial Crime Unit geschreven door Mark Olshaker en John E. Douglas. Douglas is één van de eerste profilers en hij heeft daadwerkelijk verschillende bekende seriemoordenaars geïnterviewd om technieken te ontwikkelen om criminelen te pakken. Misschien klinkt profiling nog een beetje vaag, maar je moet eigenlijk denken aan het werk dat de personages in de crime serie Criminal Minds verrichten. Twee personages uit die serie, Gideon en Rossi, zijn zelfs gebaseerd op Douglas.

    In tegenstelling tot Criminal Minds zit er in Mindhunter weinig actie. Er wordt een hoop gepraat en dat is niet altijd even interessant. Zeker de eerste aflevering is met momenten pijnlijk om naar te kijken. Jonathan Groff liet in Glee zien dat hij een charismatische performer is, maar hier in Mindhunter speelt hij erg stijfjes. In scènes met Hannah Gross, die zijn vriendin Debbie speelt, gaat het helemaal mis. De twee hebben totaal geen chemistry en de dialogen die ze moeten verkopen zijn verschrikkelijk onnatuurlijk. Gross zelf straalt totaal niets uit en is saai om naar te kijken.

    De tweede aflevering is gelukkig beter. Debbie wordt meer naar de achtergrond geschoven en de focus ligt op Holdens interview met seriemoordenaar Ed Kemper, een prima rol van Cameron Britton.

    Conclusie
    Mindhunter is tot nu toe een trage zit. In de eerste afleveringen wordt veel gepraat en is er weinig actie. De dialogen en het acteerwerk is soms pijnlijk om naar te kijken.


  • Eerste indruk van de HBO-serie Room 104

    Eerste indruk van de HBO-serie Room 104

    We zijn nu allemaal in de ban van Game of Thrones, maar HBO heeft ons nog meer te bieden. Onlangs ging de nieuwe serie Room 104 in première. Inmiddels heb ik de eerste aflevering gezien. Hieronder lees je mijn eerste indruk.

    Waar gaat Room 104 over?
    Room 104 is een anthology serie van Mark Duplass en zijn broer Jay. De setting is een kamer in een Amerikaans hotel. In elke aflevering staat een ander personage centraal dat zich om één of andere reden in kamer 104 bevindt. De toon verschilt per aflevering. Soms zijn ze meer komisch, andere afleveringen zijn weer dramatisch of eng.

    In de eerste aflevering genaamd “Ralphie” wordt babysitter Meg (Melonie Diaz) gevraagd om op te passen op Ralph, een jongetje dat vreemd gedrag vertoont.

    Eerste indruk
    De eerste aflevering van Room 104 geeft een sterke Twilight Zone vibe af en dat is wat mij betreft positief. De spanning zit er al snel in en je weet niet goed wat je moet verwachten. Het verbaast me niet dat “Ralphie” is geschreven door Mark Duplass, de man die eerder mede-verantwoordelijk was voor de underrated horror Creep. Opnieuw weet hij goed met je verwachtingen te spelen en ik ben dan ook zeer benieuwd naar de andere afleveringen die hij heeft geschreven.

    Ik vind het wel jammer dat de afleveringen zo kort zijn, maar een half uurtje. Misschien is dat voor andere afleveringen wel een goede speelduur, maar van “Ralphie” had ik na de ontknoping nog wel meer willen zien.

    Het eerste seizoen van Room 104 bestaat uit 12 afleveringen. Naast Melonie Diaz zijn o.a. ook James van der Beek, Orlando Jones, Mae Whitman, Tony Todd, Keir Gilchrist en Philip Baker Hall te zien.

    Conclusie
    Room 104 begint lekker Twilight Zone-achtig, maar het is nog te vroeg om te zeggen of de serie deze vibe aanhoudt.

  • Eerste indruk van de serie GLOW op Netflix

    Eerste indruk van de serie GLOW op Netflix

    Sinds kort staat de serie GLOW met Alison Brie op Netflix. Inmiddels heb ik de eerste drie afleveringen gezien en hieronder kan je mijn eerste indruk van deze nieuwe serie lezen.

    Waar gaat GLOW over?
    Het is 1985 en Ruth (Alison Brie) is een wannabe actrice die moeite heeft om rond te komen. Ze wordt uitgenodigd om auditie te doen voor GLOW, wat voor Gorgeous Ladies of Wrestling staat. Ruth doet haar best, maar ligt niet goed in de groep. De situatie wordt nog erger wanneer haar beste vriendin Debbie (Betty Gilpin) voor haar neus staat. Debbie is erachter gekomen dat Ruth een affaire heeft met haar man. Een echt gevecht ontstaat in de ring, waardoor regisseur Sam Sylvia (Marc Maron) een briljant idee krijgt.

    Eerste indruk
    Alison Brie kennen we nog van de sitcom Community waarin ze de brave Annie speelt. In eerste instantie was ik niet zo enthousiast over het concept van GLOW, maar voor Brie besloot ik de serie een kans te geven. Ook na het zien van de pilot was ik nog niet zo enthousiast. De pilot is één grote informatie dump, zoals wel vaker het geval is met eerste afleveringen. Tijd wordt besteed aan het neerzetten van een wereldje en vooral aan het hoofdpersonage gespeeld door Brie. Wat dat betreft is het jammer dat haar Ruth zo onsympathiek is, want het maakt haar geen leuk personage om te volgen. Gelukkig maakt Betty Gilpin wel een hoop goed met haar onwijze screen presence. Deze beauty trekt elke scène naar zich toe en overschaduwt Brie hier, wat overigens wel goed bij hun personages past.

    In de tweede en derde aflevering krijgen andere personages wat meer bewegingsruimte en dat is zeer fijn, want Ruth blijft irritant. De rivaliteit van Ruth en Debbie zal wel de rode draad door het eerste seizoen zijn en als dat betekent dat we meer van Betty Gilpin gaan zien dan ben ik voor. Toch vraag ik me af hoe lang de houdbaarheidsdatum is van een serie als deze. Het lijkt me dat je toch niet veel kanten op kan gaan met dit concept. Maar goed, GLOW is zeker wel geestig genoeg om nog een paar afleveringen verder te kijken.

    Conclusie
    Zet GLOW op voor Alison Brie, maar blijf kijken voor Betty Gilpin.