BE COOL, SODAPOP

Tag: steven soderbergh

  • Review: Unsane (2018)

    Review: Unsane (2018)

    Sawyer (Claire Foy) heeft al een geruime tijd te maken met een stalker (Joshua Leonard). Ze zoekt hulp en laat zichzelf per ongeluk opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis. Daar komt ze oog in oog te staan met haar stalker. Is hij er echt of zit het allemaal in haar hoofd?

    Beoordeling
    Het bijzondere aan Unsane is dat regisseur Steven Soderbergh de film heeft opgenomen met een iPhone 7. Op zich een ambitieus project, maar heeft het toegevoegde waarde? Nee, dat niet. Het gebruik van een iPhone camera geeft de film iets voyeuristisch, iets wat passend is bij een film over een stalker. Helaas gebruikt Soderbergh deze techniek niet om uit het oogpunt van de stalker te filmen. Het zou juist perfect passen in de huidige tijdsgeest dat de stalker haar zou filmen met zijn mobieltje. Maar goed, Unsane neemt deze route dus niet. Een gemiste kans wat mij betreft.

    Wat wel geslaagd is: de sterke, paranoïde performance van Claire Foy (The Crown). Haar Sawyer is behoorlijk onsympathiek, maar wat zet Foy haar goed neer. Zij krijgt prima tegenspel van Joshua Leonard (ja, die van The Blair Witch Project), Juno Temple (Horns) en komiek Jay Pharoah (Saturday Night Live).

    Het verhaal begint sterk met de onvrijwillige opname van Sawyer, maar gaandeweg verzandt Unsane in een vrij standaard einde wat we wel vaker hebben gezien in psychologische horror/thrillers. Een subplot over de shady praktijken van het psychiatrisch ziekenhuis komt niet echt van de grond en juist daar hadden ze met betrekking tot de ontknoping wat meer mee mogen doen.

    Conclusie
    Unsane is een ambitieus project van Steven Soderbergh, maar de film moet het vooral hebben van de sterke performance van Claire Foy.

  • Review: Magic Mike (2012)

    Review: Magic Mike (2012)

    Magic Mike is behoorlijk populair onder mijn vriendinnen die de film niet gezien hebben. Met dank aan de false advertising denk ik zo. Die TV spots zijn zo gemonteerd dat je denkt dat je naar een leuke romantische komedie met male strippers gaat. Maar regisseur Steven Soderbergh is niet zo van het luchtige werk. Denk aan Traffic, Che en Contagion. Ik was dan ook niet verbaasd dat de film voor vriendin S. afgelopen maandag een beetje tegenviel.

    het verhaal

    Mike (Channing Tatum, The Vow) is een stripper met een hart van goud. Hij spaart al jaren al zijn dollar bills op om zijn droom te kunnen verwezelijken, namelijk zijn eigen bedrijf starten. Bij één van zijn baantjes ontmoet hij de jonge Adam (Alex Pettyfer, I Am Number Four) en hij neemt hem onder zijn hoede. Dankzij Mike krijgt Adam een baan als stripper bij Xquisite, onder leiding van Dallas (Matthew McConaughey). Mike valt ondertussen voor Brooke (Cody Horn, Violet & Daisy), de zus van Adam, maar zij is niet gecharmeerd van hun stripper lifestyle.

    beoordeling

    Magic Mike is deels gebaseerd op de tijd dat Tatum zelf een jonge stripper was. En hij is erg ver gekomen. Na The Vow en 21 Jump Street is Magic Mike de derde Channing Tatum film dit jaar die meer dan $100 miljoen heeft opgebracht in de Amerikaanse box office. Tatum heeft iets ontzettend likeable wat het mannelijk en vrouwelijk publiek aanspreekt, waardoor hij met succes rollen speelt in verschillende genres. Qua talent is hij niet één van de sterkste acteurs van zijn generatie. Niet dat hij het slecht doet, maar hij moet het meer van zijn appeal hebben. Dat Tatum een slimme jongen is, dat is in ieder geval wel duidelijk. McConaughey lijkt zelfspot te hebben. Hij speelt een goede rol als hasbeen stripper. Pettyfer toont potentieel als acteur, maar schijnt veel te moeilijk te zijn om mee te werken. Matt Bomer en Joe Manganiello zien er goed uit. Helaas geeft de film ze weinig te doen, naast strippen natuurlijk. Olivia Munn speelt een prima bijrol. Horn houdt zich aardig staande als love interest, maar lijkt nog weinig ervaring te hebben.

    conclusie

    In zijn geheel vond ik Magic Mike een aardige film. Alleen die subplot over drugs had er van mij uit gemogen. Tatum schijnt na te denken over een sequel, maar dat hoeft van mij ook weer niet.

  • Review: Contagion (2011)

    Beth Emhoff (Gwyneth Paltrow) keert na een zakenreis naar Hong Kong terug naar huis. Ze denkt dat ze jetlag heeft, maar valt niet lang daarna dood neer. Net als iedereen die met haar in contact is geweest. Contagion volgt de uitbraak van het virus vervolgens vanuit verschillende oogpunten. Zo blijkt Mitch (Matt Damon), de man van Beth, immuun te zijn voor het virus, maar hij weet niet of zijn tienerdochter dat ook is. The Centers for Disease Control doet onderzoek naar het virus en stuurt dr. Mears (Kate Winslet) naar besmet Minnesota voor verder onderzoek. Dr. Orantes (Marion Cotillard) van World Health Organization wordt naar Hong Kong gestuurd om het ontstaan van het virus te onderzoeken. En Alan Krumwiede (Jude Law) is een blogger die denkt dat er sprake is van een complot en claimt dat Forsythia, een homeopathisch middel, werkzaam is tegen het virus.

    Beoordeling
    Ik had misschien te hoge verwachtingen van Contagion, want voor mij werkt de film gewoon niet. De verschillende verhaallijnen zijn onsamenhangend en sommige van die verhaallijnen eindigen abrupt. Daarnaast wordt er te weinig aandacht besteedt aan het menselijke aspect van zo’n uitbraak. Matt Damon moet wat dat betreft het hart van de film voorstellen als weduwnaar, maar ook hij krijgt weinig om mee te werken. Ze hadden Marion Cotillards verhaallijn waarin ze ontvoerd wordt in ruil voor medicijnen eruit kunnen laten om zo meer tijd aan de overige personages te besteden. Zo speelt de altijd goede John Hawkes een kleine rol als schoonmaker van CDC waar Laurence Fishburne werkt. Hij duikt misschien twee keer kort op waarin hij zich boos uit naar Fishburne en in zijn 3e en laatste scene is het allemaal weer goed? Dit had best verder uitgewerkt kunnen worden, aangezien Cotillard, op het ontstaan van het virus na, werkelijk niets toevoegt qua plot of emotie en haar verhaal niet wordt afgerond.

    Ik vind het knap dat Soderbergh zoveel talent heeft weten te strikken, maar dat werkt gelukkig in zijn voordeel. Anders was er nog minder om van te genieten geweest.