BE COOL, SODAPOP

Tag: sophie thatcher

  • Recensie: Companion (2025)

    Recensie: Companion (2025)

    In Companion gaat Iris (Sophie Thatcher) een weekendje weg met haar vriend Josh (Jack Quaid) en zijn vrienden. Het begint voor Iris al ongemakkelijk, maar het weekend loopt vervolgens totaal uit de hand.

    Beoordeling

    Van de studio achter The Notebook en de gestoorde makers van Barbarian; ja, zo wordt Companion gepresenteerd. Je weet dan al dat je geen doorsnee film gaat krijgen, maar wat krijg je dan wel? Tja, Companion is echt een film die je het beste kan kijken zonder voorkennis. Ik heb de omschrijving hierboven express zo vaag mogelijk gehouden om niets te verklappen. Verder raad ik je aan om geen trailers te kijken, als het je tot nu toe gelukt is om ze te vermijden.

    Companion is zeker geen subtiele film. Je krijgt vanaf het begin genoeg hints dat de twist niet als een verrassing zou moeten komen, maar dat mag de pret niet drukken. Het is een vermakelijke psychologische thriller met heerlijke donkere humor, dat net zo makkelijk een metafoor is voor toxische relaties als een homage aan een zeer bekende film met Robert Patrick. De speelduur van 1,5 uur is precies lang genoeg om het concept leuk te houden.

    Sophie Thatcher maakte onlangs nog indruk in Heretic met Hugh Grant. In Companion speelt ze sterk en weet ze het beste te maken van een complexe rol. Jack Quaid (The Boys) is perfect gecast as charmante sul. Ook de bijrollen zijn goed, met name van Lukas Gage (Smile 2), Harvey Guillén (What We Do in the Shadows) en Rupert Friend (Homeland).

    Hoewel ik zeker positief ben over Companion, had ik wel het gevoel dat er nog iets meer in het concept zit dan ze nu hebben laten zien. Ik vond de makers het helaas op safe spelen.

    conclusie

    Laat je vooral verrassen door Companion! Ook de goede cast maakt deze film de moeite waard.

    4 sterren
  • Recensie: Hugh Grant op z’n best in Heretic (2024)

    Recensie: Hugh Grant op z’n best in Heretic (2024)

    In Heretic kloppen de jonge missionarissen Paxton (Chloe East) en Barnes (Sophie Thatcher) bij de verkeerde aan wanneer ze het woord van God proberen te verspreiden. De meisjes raken al snel verstrikt in een duister kat-en muisspel met de mysterieuze Mr. Reed (Hugh Grant).

    Heretic begint zo goed..

    Ik heb Heretic vorige week in de bioscoop gezien en moest het even laten bezinken. Het is een psychologische horrorfilm waarin er veel gesproken wordt, overal religie uiteraard, en zeker in de eerste helft is er weinig actie te vinden. Knap dat juist deze helft van de film het sterkste deel is.

    Alle lof voor Hugh Grant dat hij de dialogen zo goed weet te verkopen. Ondanks dat ik niets met religie heb, wist Grant met zijn magnetische spel mijn aandacht vast te houden. Ook de spanning en mysterie zit er in de eerste helft goed in.

    Maar dan..

    In de trailer kan je zien dat de meiden voor een keuze komen te staan: nemen ze deur met ‘belief’ of ‘disbelief’ erop? Na deze stap zakt de kwaliteit van Heretic helaas. Het lijkt me ook niet makkelijk om een geslaagde ontknoping te bedenken voor zo’n sterke start. Filmmakers Scott Beck en Bryan Woods (eerder verantwoordelijk voor het vermakelijke Haunt) modderen naar mijn gevoel maar wat aan in de tweede helft. Tegen de tijd dat de simulation theory voorbij kwam, wist ik al dat het niets meer ging worden. In wanhoop kan je gekke sprongen maken, maar dat zegt hier meer over Beck & Woods dan over Mr. Reed. Liever had ik gezien dat ze nog wat langer stil waren gestaan bij het vraagstuk van de deuren; laat zien hoe de meiden twijfelen (of niet!) aan hun geloof.

    Heretic deed me denken aan twee andere films met een sterke eerste helft, waarbij de personages door een deur moeten gaan om het plot te vorderen: Don’t Breathe (2016) en Barbarian (2022). De eerste film heeft een geslaagde tweede helft met een goede en verontrustende twist. Dit was wat Beck & Woods hoopten te bereiken, maar het ging helaas meer de Barbarian kant op, waarbij de film van toon verandert en spanning verliest. Tenminste wist Barbarian deze nieuwe route nog te omarmen, terwijl Heretic maar blijft spartelen en bekende paden gaat bewandelen. En dan hebben we het nog niet eens over het nutteloze subplot van Topher Grace.

    conclusie

    Heretic begint veelbelovend, maar weet het einde niet waar te maken, hoe hard Hugh Grant ook zijn best doet.

    3,5 sterren
  • Recensie: The Boogeyman (2023)

    Recensie: The Boogeyman (2023)

    poster The Boogeyman

    Na de dood van hun moeder worden zussen Sadie (Sophie Thatcher) en Sawyer (Vivien Lyra Blair) geplaagd door een mysterieus monster dat schuilt in het donker.

    beoordeling

    The Boogeyman: een doorsnee titel voor een doorsnee film. Hoe vaak hebben we een film als deze al niet gezien? Denk aan Don’t Be Afraid of the Dark met Katie Holmes en Guy Pearce. Of Darkness Falls, die nu te zien is op Netflix. The Boogeyman bewandelt bekende paden, maar weet het niet eigen te maken. Het is een frustrerende film met een zeer mager script. Hoezo gebruikt onze gen Z heldin Sadie niet de zaklamp functie van haar telefoon als ze weet dat het monster niet tegen licht kan? Hoezo heeft zusje Sawyer geen enkele lamp aan in de huiskamer als ze zo bang is in het donker? Ik had wel iets meer verwacht van schrijvers Scott Beck en Bryan Woods, eerder verantwoordelijk voor het script van geslaagde horrorfilms als A Quiet Place en Haunt.

    Jammer, want The Boogeyman begint best aardig. Al is dat voornamelijk aan David Dastmalchian (The Suicide Squad) te danken die het beste van zijn beperkte rol maakt. Hier kan de rest van de cast nog van leren. Sophie Thatcher (Yellowjackets) en Chris Messina (Air) lijken op de automatische piloot te spelen.

    conclusie

    The Boogeyman is een matige, doorsnee horrorfilm. Naast David Dastmalchian heeft het niets bijzonders te bieden.

    2stars