BE COOL, SODAPOP

Tag: karl glusman

  • Recensie: Eenie Meanie (2025)

    Recensie: Eenie Meanie (2025)

    In Eenie Meanie heeft Edie (Samara Weaving) in haar jongere jaren gewerkt als bestuurder van een vluchtauto. Net als ze denkt haar oude leven achter zich te hebben gelaten, wordt ze benaderd voor een klus om haar ex (Karl Glusman) te redden.

    Beoordeling

    Een vrouwelijke Baby Driver x Ocean’s Eleven. Vernieuwend wordt Eenie Meanie nooit, maar het is een vermakelijke en met vlagen grappige actiefilm geworden. Samara Weaving weet de film met charme op haar frêle schouders te dragen. Haar Edie is zowel stoer als gevoelig, en je gunt het haar zo om uit dit wereldje te stappen, ook al past ze er perfect in. Na rollen in Ready or Not en The Babysitter laat Weaving weer zien alles in huis te hebben om een grote ster te worden. Haar grootste obstakel is waarschijnlijk dat ze teveel op Margot Robbie lijkt. Ach ja, tenminste keert Weaving volgend jaar terug op het grote scherm in sequel Ready or Not: Here I Come.

    Het is niet makkelijk om de spotlight van Weaving te stelen, maar Karl Glusman weet indruk te maken als haar onvolwassen ex John. Onvoorspelbaar, kwetsbaar en grappig; Glusman zet één van mijn favoriete mannelijke bijrollen neer van 2025. Ook de bijrollen van Andy Garcia, Steve Zahn en Marshawn Lynch mogen er zijn, maar halen het niet bij Glusman.

    Eenie Meanie is op haar best als de relatie tussen Edie en John centraal staat. Voor de actie en achtervolgingen zou ik het niet kijken.

    3,5 sterren

    Eenie Meanie is nu te zien op Disney+

  • Review: Nocturnal Animals (2016)

    Review: Nocturnal Animals (2016)

    poster Nocturnal Animals

    Twintig jaar na het verbreken van haar relatie ontvangt Susan (Amy Adams) een manuscript van ex-man Edward (Jake Gyllenhaal). Het bevat een gewelddadig verhaal die hij heeft opgedragen aan haar. Susan heeft haar ex ooit iets verschrikkelijks aangedaan, iets waar ze volgens hem nooit mee weg zal komen, maar wat?

    beoordeling

    Laat ik beginnen met een bedankje aan schrijver/regisseur Tom Ford voor het maken van mijn minst favoriete opening credits sequence ooit. Voor mij hoeft het niet zo “kunstzinnig”, ik had gewoon zin in een spannende thriller. Misschien ging het daar mis en bekeek ik de film met de verkeerde verwachtingen. Nocturnal Animals is een verhaal over wraak, schijnt. Ben ik de enige persoon die niet zo onder de indruk is van Edwards vorm van wraak? Hij schrijft een boek. Wow. Zoals Elsa zingt in Frozen: let it go. Houd je niet 20 jaar aan een wrok vast. Ik snap waarom Susan van je gescheiden is. Niet dat zij nou zo geweldig is, maar dat is weer een ander verhaal.

    Nocturnal Animals volgt het verhaal van Susan en in flashbacks, haar relatie met Edward. Ook zien wij het verhaal in het boek van Edward, dat ook de titel Nocturnal Animals draagt, waarbij Susan zich inbeeldt dat hoofdpersoon Tony lijkt op haar ex-man. Persoonlijk vond ik het verhaal in het verhaal het beste deel van de film, want Susan zelf doet niet veel meer dan verdrietig kijken en crappy kunst produceren. Ik krijg het gevoel dat Tom Ford wil dat ik het verhaal in het verhaal projecteer op de disfunctionele relatie van Susan en Edward, maar ik wil het niet en doe het niet.

    Gelukkig is het acteerwerk wel goed en valt er wat dat betreft genoeg te genieten. Amy Adams en Jake Gyllenhaal spelen prima hoofdrollen en ook Michael Shannon, Aaron Taylor-Johnson, Ellie Bamber en Isla Fisher maken indruk met hun bijrollen. Karl Glusman lijkt na rollen in The Neon Demon en nu Nocturnal Animals wel een acteur om in de gaten te houden.

    conclusie

    Nocturnal Animals (en Tom Ford?) is nogal vol van zichzelf, maar het acteerwerk maakt een hoop goed.

    3 sterren
  • Review: The Neon Demon (2016)

    Review: The Neon Demon (2016)

    poster-theneondemonDe 16-jarige Jesse (Elle Fanning) wil graag model worden en verhuist naar Los Angeles. Ze wordt al snel door de fashion industrie omarmd, maar de overige modellen zijn jaloers op haar natuurlijke schoonheid en jeugd.

    Beoordeling
    Ik was niet zo’n fan van Nicolas Winding Refns Drive en na het zien van zijn The Neon Demon denk ik niet dat zijn werk iets voor mij is. The Neon Demon is weird. Heel weird. Het is een visueel prachtige film geworden.. en dat was het. Recent noemde ik I Am the Pretty Thing That Lives in the House echt een gevalletje van style over substance en hetzelfde denk ik over The Neon Demon. Misschien heeft het wel een diepgaande betekenis en is het een sluwe verwijzing naar de mode industrie waar alles om uiterlijk lijkt te draaien, maar voor mij werkt het niet. Corruptie van onschuld is een bekend thema en The Neon Demon voegt hier niets aan toe. Het soortgelijke Starry Eyes vind ik persoonlijk beter, want in die film wordt naar de bizarre ontknoping opgebouwd terwijl Winding Refn.. nou, ik weet eigenlijk niet wat hij hier probeert te doen. Shockeren? Walging oproepen? Mij met een leeg gevoel achterlaten?

    In de onschuldig ogende Elle Fanning heeft Winding Refn wel een prima leading lady gevonden. Jena Malone speelt een sterke bijrol. Bella Heathcote en Abbey Lee vond ik niet zo overtuigend spelen. Keanu Reeves heeft een random bijrol, maar ik kon het wel waarderen. Nieuwkomer Karl Glusman maakt indruk als vriend van Jesse.

    Conclusie
    The Neon Demon is visueel prachtig, maar inhoudelijk heb je hier niets te zoeken. Houd je van weird dan is dit een film voor jou!

    rating-3stars