Alien: Covenant draait sinds vorige week in de bioscoop. Deze Prometheus sequel is ook weer een Alien prequel. Persoonlijk was ik er niet heel enthousiast over. Misschien omdat een andere alien film, de hevig door Alien geïnspireerde space horror Life, nog zo vers in mijn geheugen zit. Tijd om wat dieper op beide films in te gaan. Let op: dit artikel bevat spoilers!
SPOILER ALERT – SPOILER ALERT – SPOILER ALERT – SPOILER ALERT
Hoe geef je een film emotionele lading als de personages niet goed uitgewerkt zijn?
Hoewel ik mij prima heb vermaakt met Life en in mindere mate met Covenant, hebben de twee films in mijn ogen een groot minpunt: flinterdunne personages. Iets waar ik me tijdens Covenant meer aan stoorde dan tijdens Life, misschien omdat de groep in de Prometheus sequel groter was en dat maakte bepaalde personages anoniemer. Hoeveel impact maakt een gruwelijke sterfscène als we niets van een personage weten? In Life volgen we maar 6 astronauten en wordt nieuwbakken vader zijn gezien als character development. Dit verdient zeker geen schoonheidsprijs, maar de film maakt het wel goed door uitgebreid stil te staan bij de sterfscènes. Dat in Life de personages worden gespeeld door sympathieke acteurs als Ryan Reynolds, Rebecca Ferguson en Jake Gyllenhaal helpt ook.
In Life speelt Reynolds eigenlijk een versie van zichzelf. Aan de ene kant is dat lazy screenwriting, aan de andere kant slim om te cashen op zijn winnende persoonlijkheid. Iets wat we niet kunnen zeggen van James Franco of Billy Crudup in Covenant. Na ongeveer een derde van de film heeft Reynolds zijn Janet Leigh in Psycho moment: zijn personage gaat dood, als eerste van de 6 crewmembers. Dit is schokkend, want 1) het is Ryan Reynolds, voor de gemiddelde film fan misschien wel de bekendste naam van de cast. En 2) Life speelt aardig met de verwachtingen. Eerder in de film is er een scène waarin Reynolds buiten het schip, midden in space iets moet doen, een reparatie ofzo. De spanning wordt zodanig opgebouwd dat je denkt dat hij hier al het loodje gaat leggen, maar niets is minder waar. Vervolgens lijkt het of één van de andere personages het eerste slachtoffer wordt van Calvin, de alien. In een heldhaftig moment probeert Reynolds zijn collega te redden, maar komt zelf vast te zitten in de ruimte met Calvin. Wat volgt is een effectieve en emotionele scène waarin Reynolds gedood wordt door de alien. Het was muisstil in de bioscoopzaal en zelf werd ik er bijna emotioneel van. Opbouw, uitvoering en een sympathieke Reynolds zorgen hier voor een sterke en memorabele scène.
Ridley Scott pakt het met zijn Covenant heel anders aan. Ook hier gaat een bekend gezicht als eerste de pijp uit, namelijk James Franco als kapitein van de Covenant in een blink or you’ll miss it cameo. Nee, serieus, je moet je ogen goed open houden anders mis je het. Aan het begin van de film ontwaakt de bemanning van de Covenant uit hun slaap. We krijgen een shot van Franco in zijn pod die niet lang daarna in brand vliegt. Daarna zien we hem nog op foto’s en in een filmpje die door zijn vrouw, gespeeld door Katherine Waterston, wordt bekeken. Deze cameo maakt me bijna kwaad, want wat voegt het toe? Er wordt niet opgebouwd naar deze scène, de uitvoering is te vluchtig en beroerd en als er één ding is wat James Franco niet is dan is het sympathiek. Als Ridley Scott hier gaat voor shock value dan slaat hij de plank mis, want ik denk dat de meeste kijkers niet eens door hebben dat het Franco is totdat het filmpje wordt afgespeeld na zijn dood. De emotionele lading die een scène als deze hoort te hebben ontbreekt volledig.
Facehugging time
Scott trapt later weer in dezelfde valkuil met de sterfscène van Billy Crudup, die de vervangend kapitein van de Covenant speelt. Crudup wordt door android David (Michael Fassbender) een grot ingelokt en aangevallen door een facehugger. De eerst volgende keer dat we Crudup weer zien is de facehugger weer van zijn face af. Hij ligt op de grond te praten met David en dan barst er een baby alien uit zijn lijf. Klinkt cool? Valt tegen. Ook hier gaat het in de opbouw en uitvoering mis. De scène loopt niet lekker, alsof we een stap hebben gemist. Er zit geen spanning in. Ook al is het overduidelijk wat er gaat gebeuren zodra Crudup deze grot instapt, dan nog had Scott er wel wat meer van kunnen maken. Hij gaat hier op de automatische piloot en dat is jammer, want dit had een grote emotionele scène moeten zijn. Persoonlijk had ik liever James Franco in deze rol gezien. Ik denk dat hij beter uit de verf was gekomen dan Crudup die hier totaal niet op zijn plaats lijkt.
Conclusie
Ondanks dat de personages in beide films onderontwikkeld zijn, komt Life door de opbouw en uitvoering van de sterfscènes en de sympathieke acteurs toch beter uit de verf. Als Ridley Scott liever de filosofische vraagstukken van Prometheus wilde uitdiepen dan had hij de cast beter klein kunnen houden. Nu werkt het op beide vlakken niet.
Wat vind jij van Alien: Covenant?
Wannabe acteur Greg Sestero (Dave Franco) ontmoet de excentrieke Tommy Wiseau (James Franco) tijdens een acteerles. Samen verhuizen ze naar Los Angeles, maar vinden geen succes. Tommy besluit om zelf een film te maken: de uiteindelijke cult klassieker The Room.
