In Alien: Romulus komt tijdens het verkennen van een verlaten ruimtestation een groep jonge ruimtekolonisten oog in oog te staan met de meest angstaanjagende levensvorm in het universum.
beoordeling
Laat ik voorop stellen dat ik geen fan ben van de Alien franchise. Alien (1979) en Aliens (1986) zijn uiteraard klassiekers, maar daarna gaat het erg bergafwaarts met de kwaliteit van de films. Ik snap wel dat veel recensies zeggen dat dit de beste Alien film is van de afgelopen jaren. Romulus heeft een simpel en strak verhaal. Er is niet zoveel filosofisch gewauwel als in Prometheus en ook niet zo rommelig als Alien: Covenant. Regisseur Fede Alvarez, bekend van Don’t Breathe en Evil Dead (2013), levert op technisch vlak een sterke film af. Het heeft een old school Alien vibe. De sound design is goed; Alvarez levert een beklemmed sfeertje af. Ook de Xenomorph actie ziet er goed uit. Er is een scène waarin zwaartekracht een grote rol speelt die erg sterk is gedaan. Ik zie zeker de pluspunten van Romulus.
Daar tegenover staan helaas ook genoeg minpunten. Het begin vond ik saai. Het duurt even voordat de film op gang komt, iets wat niet erg hoeft te zijn. Helaas wordt de tijd niet benut om de personages goed uit te werken en te leren kennen. Ze zijn vrij oppervlakkig en, in mijn ogen, vrij irritant (ik kijk vooral naar jou, Bjorn). Romulus is een film die je al vaker hebt gezien. Niet gek als het het zoveelste deel in een franchise is. Hoeveel originaliteit kan er nog zijn? Hoe spannend is een facehugger nog op iemands gezicht, hoe ernstig Cailee Spaeny (Civil War) er ook naar kijkt? In de laatste 20 minuten probeert Alvarez nog iets. Ik ga het niet spoilen, maar ik had helemaal niets met deze ontwikkeling. Ik had op dat moment het gevoel dat ik wel echt klaar ben met deze franchise. Maar alles bij elkaar genomen, zie ik Alien: Romulus als een zeer gemiddelde film.
conclusie
Alien: Romulus is simpel en effectief, maar ook een film die makkelijk te vergeten is.
