BE COOL, SODAPOP

Tag: alex garland

  • Recensie: Warfare (2025)

    Recensie: Warfare (2025)

    Tijdens de Irakoorlog (2006) zit een Amerikaanse Navy SEAL-unit verscholen in het huis van een Irakese familie voor een gevaarlijke missie in Ramadi. Onder hevig vuur loopt de operatie volledig uit de hand, met zwaargewonden tot gevolg.

    beoordeling

    Alex Garland maakte vorig jaar indruk met Civil War, een oorlogsfilm verteld vanuit het perspectief van journalisten. Met Warfare gooit hij het over een andere boeg. Samen met voormalig Navy SEAL Ray Mendoza schreef en regisseerde hij deze film over Mendoza’s eigen ervaringen tijdens de Irakoorlog. Het script is gebaseerd op zijn herinneringen en die van zijn collega’s tijdens het incident dat centraal staat in Warfare. De film is opgedragen aan Elliott Miller, één van de gewonde Navy SEALS, die zich het incident niet meer kan herinneren.

    Net als Civil War is Warfare een intense film. Het bijzondere is dat het verhaal in real time wordt verteld en met een strakke 95 minuten vliegt de film voorbij. De spanning bouwt zich goed op en de totale chaos en paniek wordt indrukwekkend weergegeven. Warfare is geen film met een politieke boodschap, maar één die laat zien hoe meedogenloos oorlog voeren is.

    Ook de jonge cast maakt indruk. Garland en Mendoza hebben een sterk ensemble weten te verzamelen, bestaande uit o.a. Will Poulter, Joseph Quinn, Cosmo Jarvis, Noah Centineo, Kit Connor en Charles Melton. Reservation Dogs-ster D’Pharaoh Woon-A-Tai speelt ingetogen als de film versie van Mendoza.

    Minpuntjes: ik werd niet helemaal in het verhaal gezogen, zoals bij Civil War. De film eindigde naar mijn gevoel iets te abrupt, om vervolgens over te gaan in een foto montage van de echte Navy SEALS met geblurde gezichten. Ik snap het, sommige SEALS zijn nog actief of willen anoniem blijven, maar het voegt niet veel toe.

    conclusie

    Warfare is een film om in de bioscoop te beleven.

    4 sterren
  • Recensie: Civil War (2024) maakt indruk

    Recensie: Civil War (2024) maakt indruk

    poster Civil War

    Een burgeroorlog zorgt voor verdeeldheid en chaos in de Verenigde Staten. Journalisten Lee (Kirsten Dunst) en Joel (Wagner Moura) nemen oudgediende Sammy (Stephen McKinley Henderson) en de jonge wannabe journaliste Jessie (Cailee Spaeny) mee op een levensgevaarlijke road trip door het land. Eindstation: Washington D.C. voor een interview met de president.

    beoordeling

    Alex Garland (Ex-Machina, Annihilation) is met zijn liefde voor science fiction één van de meest interessante filmmakers die we nu hebben. Zijn nieuwste film Civil War is misschien het meest mainstream van al zijn projecten. Het is een oorlogsfilm met indrukwekkende actie en overdonderend geluid. Zeker die laatste 20 minuten voelde ik me helemaal in de actie gezogen. Het zorgde voor een beklemmend gevoel, maar tegelijk voelde ik ook de adrenaline pompen. Goed om te realiseren: deze film is niet één en al actie. Civil War bevat ook rustige momenten met Lee en de anderen in de auto, rijdend door verlaten en/of verwoeste landschappen. Deze scènes deden me sterk denken aan één van Garland’s eerste films, 28 Days Later, waarvoor hij het script schreef. Civil War draait, zoals de titel al zegt, om een burgeroorlog, maar de setting had net zo goed een zombie apocalyps kunnen zijn. Het gaat hier ook niet om commentaar geven op de politieke situatie. Net als één van de personages zegt; een journalist is er om te aanschouwen en vast te leggen wat er gebeurt, niet om te oordelen. Dat is precies wat Garland hier met Civil War doet.

    Kirsten Dunst is sterk als geharde journalist. Ze krijgt goed tegenspel van Wagner Moura, die je misschien nog kent als Pablo Escobar in de serie Narcos. Cailee Spaeny, onlangs te zien in Priscilla, speelde prima, al vond ik haar rol het minst goed uitgewerkt. Ze is er vooral om gered te worden. In aardige bijrolletjes zien we Jesse Plemons (real life echtgenoot van Dunst), Jojo T. Gibbs, Karl Glusman, Sonoya Mizuno en Nick Offerman als de president.

    conclusie

    Alex Garland is weer sterk op dreef met het indrukwekkende Civil War.

    4 sterren
  • Review: Annihilation (2018)

    Review: Annihilation (2018)

    Als haar man (Oscar Isaac) verdwijnt tijdens een geheime missie, gaat biologe Lena (Natalie Portman) mee op expeditie naar een mysterieuze regio die is afgegrendeld door de Amerikaanse regering.

    Beoordeling
    Na het succes van Ex Machina verwacht je niet dat de nieuwste film van Alex Garland een bioscoop release zou overslaan en meteen op Netflix te zien zou zijn. Wees gerust, dat is niet omdat Annihilation slecht is à la The Cloverfield Paradox. Waar dat dan wel mee te maken heeft? Het schijnt dat David Ellison, een financier van Paramount Pictures, weinig vertrouwen had in de film en veranderingen wilde zien, iets waar producer Scott Rudin het niet mee eens was. Uiteindelijk werd besloten om Garland’s visie in tact te houden. De internationale distributie van de film werd in handen te geven van Netflix, waarschijnlijk tegenover een flinke som geld om er zeker van te zijn dat de kosten van Paramount gedekt worden. Ik snap deze keuze wel, want Annihilation is een film die moeilijk te verteren is voor het brede publiek en waarschijnlijk niet veel geld had opgebracht.

    Annihilation is gebaseerd op het gelijknamige boek van Jeff VanderMeer. De titel betekent vernietiging en in de film staat het thema zelfvernietiging centraal. In mijn belevenis drukt Garland op een gegeven moment ook op een self destruct knopje. Annihilation begint sterk met het verdriet van Lena en de start van de mysterieuze expeditie waar ze zich voor opgeeft. Het team bestaat naast Lena uit vier andere vrouwen: een psycholoog (Jennifer Jason Leigh), een paramedicus (Gina Rodriguez), een geomorfoloog (Tuva Novotny) en een natuurkundige (Tessa Thompson). Binnen ’the Shimmer’, ofwel het gebied waar ze zich in bevinden, gebeuren vreemde dingen wat tot op een zekere hoogte interessant is. Helaas was Garland me tegen het einde van de film echt kwijt. Er zijn vast genoeg mensen die het einde fantastisch vinden, maar ik kon me er niet in vinden en vond het zwaar anticlimactisch. Het is maar welke betekenis je erin wilt zien, I guess.

    Conclusie
    Annihilation begint sterk, maar brengt zichzelf om zeep door een teleurstellend einde.