BE COOL, SODAPOP

Tag: rooney mara

  • Review: The Discovery (2017)

    Review: The Discovery (2017)

    Een onderzoeker (Robert Redford) ontdekt dat er leven is na de dood. Deze ontdekking leidt tot een enorme toename van zelfdodingen. Zijn zoon Will (Jason Segel) is niet zo overtuigd van zijn ontdekking.

    Beoordeling
    Charlie McDowell is na zijn regiedebuut The One I Love en nu The Discovery een filmmaker om in de gaten te houden. Dat hij graag buiten the box denkt is duidelijk, want zijn beide films zijn, gelukkig, niet bepaald doorsnee te noemen. Qua toon is The Discovery heel anders dan The One I Love. Deze Netflix original ligt door het onderwerp zelfdoding een stuk zwaarder op de maag dan de WTF-ness van The One I Love. De film opent sterk met een cameo van Mary Steenburgen, McDowells moeder, als een interviewer die Thomas Harbor (Robert Redford) een aantal kritische vragen stelt over zijn ontdekking. De focus verschuift daarna naar de sceptische Will (Jason Segel) en zijn onwaarschijnlijke romance met de suïcidale Isla (Rooney Mara). Gaandeweg krijgen we steeds meer een beeld van het leven na de dood. Het is een interessant gegeven voor een film, maar helaas heb ik dezelfde kritiek als bij The One I Love: McDowell weet ook hier de potentie van het verhaal niet volledig te benutten. Ondanks dat is The Discovery meer dan de moeite waard.

    Jason Segel kennen we vooral van zijn komische rollen in onder andere How I Met Your Mother en Forgetting Sarah Marshall. Hij laat zich hier van een andere kant zien en ook dat gaat hem prima af. Ook Robert Redford en Rooney Mara spelen hier prima rollen. Jesse Plemons, eerder sterk in het tweede seizoen van Fargo, krijgt hier niet veel te doen als broertje van Will.

    Conclusie
    Het interessante verhaal en de cast maken The Discovery de moeite waard, ook al weet regisseur Charlie McDowell niet de potentie van het verhaal volledig te benutten.

  • Review: Ain’t Them Bodies Saints (2013)

    Review: Ain’t Them Bodies Saints (2013)

    poster-aintthembodiessaintsWanneer Bob Muldoon (Casey Affleck, Gone Baby Gone) uit de gevangenis ontsnapt, trekt hij door het Texaanse landschap om zich te herenigen met zijn oude geliefde Ruth (Rooney Mara, The Girl with the Dragon Tattoo) en hun dochter die hij nooit eerder ontmoet heeft. Dit blijkt geen gemakkelijke taak te zijn voor Bob. Ondertussen krijgt Ruth steun van een andere man (Ben Foster, 3:10 to Yuma).

    Beoordeling
    Ain’t Them Bodies Saints is een lust voor het oog. De hele film ziet er prachtig uit en dat zet dan ook de toon voor dit romantisch drama. Helaas kabbelt de film erg traag voort en is het soort verhaal van Ain’t Them Bodies Saints er één die je bekend voorkomt. Gelukkig is de cast uitstekend en dat maakt dan weer veel goed. Casey Affleck is hier de uitblinker, maar ook Rooney Mara en Ben Foster spelen sterke rollen. Foster is altijd een interessante acteur om naar te kijken dus als je hem, net als ik, kan waarderen, dan is deze film zeker de moeite waard.

    rating-3stars

  • Vanity Fair 2012 Hollywood issue

    Vanity Fair 2012 Hollywood issue

    vanityfair-hollywoodissue2012Amerikaans tijdschrift Vanity Fair komt jaarlijks met een Hollywood issue. Op de uitvouwbare cover staan of gerespecteerde en award-winnende acteurs of up-and-coming talenten. Vanity Fair gaat dit jaar voor jonge moderne actrices. Van links naar rechts zien we Rooney Mara (The Girl with the Dragon Tattoo), Mia Wasikowska (Jane Eyre), Jennifer Lawrence (The Hunger Games), Jessica Chastain (The Help), Elizabeth Olsen (Martha Marcy May Marlene), Adepero Oduye (Pariah), Shailene Woodley (The Descendants), Paula Patton (Mission: Impossible – Ghost Protocol), Felicity Jones (Like Crazy), Lily Collins (Abduction) en Brit Marling (Another Earth).

    Wasikowska en Lawrence hebben eerder op de cover van een Hollywood issue gestaan. Wasikowska stond op de 2010 cover met onder andere Emma Stone en Amanda Seyfried dankzij rollen in The Kids Are All Right en Alice in Wonderland. Lawrence stond dankzij haar rol in Winter’s Bone vorig jaar nog op de cover tussen James Franco en Anthony Mackie. Beide dames stonden toen op de middelste pagina. Inmiddels hebben ze een plek bemachtigd op de gewilde linkerkant van de cover; het deel dat je ziet zonder de cover uit te vouwen. Vanity Fair heeft een slimme keus gemaakt door Mara en Chastain ook op de linkerkant te zetten. Zij hebben onlangs een Oscar-nominatie gekregen voor hun rollen in The Girl with the Dragon Tattoo en The Help. Verder hebben Olsen en Woodley veel waardering gekregen het afgelopen jaar voor hun rollen in Martha Marcy May Marlene en The Descendants.

    De rest vind ik twijfelachtige keuzes. Paula Patton is een stuk ouder dan de rest en heeft weinig interessante rollen gespeeld. Dan was Zoe Saldana een betere keus geweest, mede dankzij haar sterke rol in Colombiana, maar zij stond in 2008 al op de cover. Lilly Collins heeft nog niets bijzonders bereikt en was slecht in Abduction. Van Felicity Jones heb ik gehoord, maar nooit in iets gezien en van Adepro Oduye en Brit Marling had ik nog nooit gehoord. Jonge moderne actrices die op de cover hadden kunnen staan? Evan Rachel Wood (The Ides of March), Emily Browning (Sleeping Beauty), Imogen Poots (Jane Eyre, Fright Night) en/of Amber Heard (The Rum Diary) waren welkom geweest. Net als Saoirse Ronan (Hanna) en Elle Fanning (Super 8), ook al zijn zij misschien nog iets te jong.

    2011 cover:

  • Review: The Girl with the Dragon Tattoo

    The Girl with the Dragon Tattoo is een verfilming van het populaire boek Mannen die Vrouwen Haten van Zweedse auteur Stieg Larsson. Zweden produceerde al eerder een succesvolle verfilming van het boek, maar goed, waarom ondertiteling lezen als je er ook een remake van kan maken moet Hollywood gedacht hebben. Met David Fincher (Seven, Fight Club) als regisseur was mijn interesse gewekt, ook al had ik vraagtekens bij de casting van Rooney Mara als Lisbeth Salander. Als Nancy in de remake van A Nightmare on Elm Street kwam ze niet erg overtuigend over.

    Het verhaal
    Zelf heb ik het boek niet gelezen en de Zweedse film niet gezien, dus ik ging redelijk blanco de bioscoop in. Ik wist wel een paar dingen over de film, met name over Lisbeth, maar niets over het mysterie zelf. In The Girl with the Dragon Tattoo wordt journalist Mikael Blomkvist (Daniel Craig) ingehuurd door Henrik Vanger (Christopher Plummer), voorheen leidinggevende van familiebedrijf Vanger Corporation. Hij vraagt Blomkvist onderzoek te doen naar de verdwijning van zijn nichtje Harriet vele jaren eerder. Henrik is zelf al jaren opzoek naar een verklaring voor haar verdwijning. Blomkvist krijgt hulp van de psychisch kwetsbare hacker Lisbeth Salander (Mara) om de zaak op te lossen.

    Beoordeling
    Zoals we gewend zijn van Fincher schuwt hij er niet voor om gruwelijke zaken in beeld te brengen. The Girl with the Dragon Tattoo is op momenten moeilijk om naar te kijken, maar verrassend genoeg zit er ook humor in de film. Denk aan de manier waarop Henrik zijn disfunctionele familie omschrijft. Deze balans is belangrijk om de film verteerbaar te houden. Ook al vond ik de ontknoping nog vrij tam. *SPOILER* Na wat er met Lisbeth is gebeurd, valt het nog wel mee wat de bad guy met Blomkvist doet. */SPOILER*

    Daniel Craig speelt een aardige hoofdrol, maar ik vond het ontzettend storend dat hij niet eens een poging deed om met een Zweeds accent te praten. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Mara en Robin Wright die wel met accent praten. Fincher had beter iedereen met of zonder Zweeds accent kunnen laten praten, want nu is het geheel wel een beetje rommelig. Rooney Mara heeft inmiddels een Oscar-nominatie te pakken voor haar moeilijke rol. Ze was geloofwaardig kwetsbaar, maar ook hard wanneer het nodig was. Verder spelen mensen als Plummer, Stellan Skarsgard, Joely Richardson en onze eigen Yorick van Wageningen goede bijrollen. Het is knap hoe Van Wageningen naar zo’n donkere plek in zichzelf kan gaan om zo’n smerige rol zo goed te spelen.

    De film duurt met zijn 158 minuten wel erg lang. Toen het mysterie was opgelost, was ik klaar voor afronding. Fincher zal zich waarschijnlijk aan het boek gehouden hebben, maar de film kon best een kwartier korter zijn. Overigens was ik geen fan van de opening credits. Het leek of Fincher zijn dagen als videoclip regisseur probeerde te herleven. Dat gezegd is The Girl with the Dragon Tattoo wel een spannende en vakkundig gemaakte film geworden die zeker het bekijken waard is op het witte doek.