
De Fantastic Four moeten de aarde beschermen tegen de alles verslindende ruimte god Galactus, maar al snel wordt het een heel persoonlijke missie.
Beoordeling
Ik ben al een tijdje Marvel moe, maar Thunderbolts* gaf me laatst weer een sprankje hoop. De fun die ik had tijdens Thunderbolts* miste ik in The Fantastic Four: First Steps heel erg. De eerste helft van de film vond ik eerlijk gezegd behoorlijk saai. Ik was niet gecharmeerd van al het baby gedoe. Het opofferen van de baby om de wereld te redden had een interessant dilemma kunnen zijn, wat voor verdeeldheid in het team zorgt, maar wordt al opgelost voor het echt een probleem wordt. Jammer, hierdoor blijft First Steps toch wat oppervlakkig. Al waardeerde ik wel dat het in z’n geheel een simpel verhaal was met een speelduur van nog geen 2 uur. Zijn de tijden van drie uur durende films voorbij? Laten we het hopen.
Pedro Pascal, Vanessa Kirby, Ebon Moss-Bachrach en Joseph Quinn kan ik als individuele acteurs goed waarderen. Ze speelden prima hier, met Kirby als uitblinker. Als team en familie voelde ik het niet. Eerlijk gezegd was ik meer geïnvesteerd in John Krasinski als Reed Richards in Doctor Strange in the Multiverse of Madness dan de personages in First Steps. Met uitzondering van Mole Man (Paul Walter Hauser) dan, die was geweldig.
De retro look van de film ziet er fantastisch uit en zorgt ervoor dat Fantastic Four opvalt in een lange lijst van MCU films. Silver Surfer (Julia Garner, veel beter hier dan eerder dit jaar in Wolf Man) en Galactus (Ralph Ineson, Nosferatu) waren interessante slechteriken, waar ik graag nog wat meer van had gezien.
Al met al vind ik The Fantastic Four: First Steps niet erg memorabel, ondanks de positieve punten. Laten we zeggen dat ik er meer naar uitkijk om Shang-Chi (Simu Liu) te zien in Avengers: Doomsday dan de fantastische vier.
