BE COOL, SODAPOP

Tag: mark webber

Review: Green Room (2015)

Punk rock band the Ain’t Rights treedt op in een neo-nazi skinhead bar. Wanneer bandlid Pat (Anton Yelchin) per ongeluk getuige is van een moord, moet hij samen met de overige bandleden vechten voor hun leven.

Beoordeling
Ik heb veel goede dingen gehoor over horror/thriller Green Room met de helaas te vroeg overleden Anton Yelchin in de hoofdrol. Nu de film op Pathé Thuis staat, heb ik zelf kunnen kijken en ik kan je vertellen: Green Room stelt niet teleur. Heb je vorig jaar genoten van Don’t Breathe? Nu moet je je voorstellen dat de jongeren in Green Room niet proberen te ontsnappen aan één gewelddadige blinde man, maar aan een groep gewelddadige neo-nazi’s. Gewelddadig is Green Room zeker, al wordt dit gelukkig niet over de top in beeld gebracht. Sterker nog, wanneer the shit eenmaal the fan hit, zien we in een effectief geschoten scène de daad niet, alleen het resultaat. En het resultaat is niet pretty, maar de scène zelf is well played.

De spanning zit er goed in. Op een gegeven moment voelde ik me ook een beetje radeloos worden, net als Pat en zijn vrienden. Hoe red je jezelf uit zo’n uitzichtloze situatie? Regisseur/schrijver Jeremy Saulnier rekt het verhaal gelukkig niet onnodig uit: 95 minuten is lang genoeg voor een film als deze.

Anton Yelchin speelt in Green Room één van zijn laatste rollen. Ook hier laat hij zien wat een veelbelovend talent hij was. Zijn Fright Night collega Imogen Poots is hier iets minder op haar plek en komt niet zo overtuigend over. Patrick Stewart is als de leider van de skinheads de rust zelve, maar weet ook iets gevaarlijks uit te stralen. Geniale casting als je het mij vraagt. 😉

Conclusie
Laat je verrassen door Green Room, een sterke horror/thriller met prima rollen van Anton Yelchin en Patrick Stewart.

10 februari 2017
Review: Laggies (2014)

Tien jaar na haar middelbare school diploma uitreiking is Megan (Keira Knightley) nog steeds bevriend met haar oude vrienden, maar vergeleken met de rest loopt zij achter. Ze is nog zoekende naar wat ze wil in het leven en ze heeft moeite met de druk die haar omgeving op haar legt. Wanneer haar vriend Anthony (Mark Webber), met wie zij al sinds high school samen is, een aanzoek doet, schiet Megan in de stress. Ze raakt bevriend met tiener Annika (Chloë Grace Moretz) en besluit een week bij haar te logeren om haar leven op orde te krijgen.

Beoordeling
Wanneer ben je volwassen? Als je een bepaalde leeftijd hebt bereikt of bepaalde dingen in het leven, zoals een goede baan? Laggies kijkt op een luchtige manier naar het leven van Megan, een hoogopgeleide jonge vrouw met een lieve vriend. Alleen heeft Megan zich gerealiseerd dat het werk dat bij haar opleiding aansluit niet bij haar past en dat ze haar lieve vriend is ontgroeid. En dat is oké, want ook dat hoort bij volwassen worden. Er zijn genoeg films over mannen die niet volwassen kunnen worden, maar gelukkig gaat Laggies niet voor puberale humor. Er zit voldoende humor in de film, met name verzorgd door het charmante spel van Sam Rockwell die de vader van Annika speelt. Ondanks de absurde situatie waarin Megan zich bevindt, lijkt het alsof de film haar niet belachelijk wil maken. Mede door het frisse spel van Keira Knightley lachen we eerder met Megan mee terwijl zij op haar zoektocht is naar zichzelf. Daarnaast bevat de film ook wat emotionele momenten, waaronder in een subplot waarin Annika op bezoek gaat bij haar moeder die zij al jaren niet heeft gezien. Chloë Grace Moretz laat opnieuw zien dat zij één van de betere actrices is uit haar generatie met haar bijrol als Annika.

Conclusie
Laggies heeft me verrast met zijn charme. Het verhaal is niet bijzonder origineel, maar de frisse toon en de manier waarop met het onderwerp wordt omgegaan zorgt voor fijne, herkenbare film.

Laggies staat op Netflix.

21 september 2015
Review: Jessabelle (2014)

Jessie (Sarah Snook, Predestination) keert na een verschrikkelijk ongeluk terug naar haar ouderlijk huis in Louisiana om te herstellen. Wanneer ze geplaagd wordt door een kwade geest komt ze achter een gruwelijk familiegeheim.

Beoordeling
Jessabelle is de zoveelste productie van Blumhouse, de makers van o.a. Insidious en Sinister. We zitten al een tijdje in een periode met dezelfde soort bovennatuurlijke horrorfilms. Ik kan waarderen dat Jessabelle iets anders probeert en de setting doet eerder denken aan The Skeleton Key dan één van de andere Blumhouse producties. Sarah Snook speelt een prima hoofdrol als de aan een rolstoel gebonden Jessie die ondanks alles achter de waarheid probeert te komen. Waar Jessie alle ellende aan heeft verdiend in deze film is mij niet duidelijk. Soms is het leven gewoon niet eerlijk, I guess. Dat de film zich niet bezig houdt met voldoen aan verwachtingen komt ook naar voren in een subplot waarin Jessie herenigd wordt met een oude liefde genaamd Preston (de altijd goede Mark Webber van Scott Pilgrim vs the World). Het is moeilijk om je te investeren in hun soort van romantische hereniging wanneer Preston thuis een vrouw heeft zitten die hij links laat liggen voor Jessie.

Kevin Greutert, regisseur van de laatste 2 Saw films Saw VI en Saw 3D, laat zien dat hij meer in huis heeft dan gruwelijkheden in beeld brengen. Hij zet een redelijk sfeervolle film neer, al wordt die helaas nooit echt eng. Jessabelle moet het hebben van de acteerprestaties van Snook en Webber en de alternatieve setting die zij biedt in het huidige vrij eentonige horror landschap.

28 juni 2015