Tim Russell (Brenton Thwaites, Maleficent) heeft jaren in een psychiatrische inrichting gezeten vanwege de moord op zijn vader (Rory Cochrane, Empire Records). Zijn zus Kaylie (Karen Gillan, Doctor Who) wil bewijzen dat een spiegel met bovennatuurlijke krachten achter de dood van haar beide ouders zit.
Beoordeling
Oculus is een horrorfilm over een kwaadaardige spiegel. Dit klinkt vrij belachelijk en dat is het ook wel een beetje. Het was Alexandre Aja ook niet gelukt om van Mirrors met Kiefer Sutherland een geslaagde horrorfilm te maken dus ik had niet veel hoop dat de vrij onbekende Mike Flanagan dit wel zou lukken met Oculus. De film volgt Kaylie en Tim in twee verschillende tijdslijnen die naar elkaar toe werken. Zo zien we in één tijdslijn de huidige Kaylie die met Tim de evilness van de spiegel wil bewijzen en in de andere tijdslijn zien we wat er in het verleden is gebeurd. Het is jammer dat Flanagan koos voor deze opzet, want de flashbacks zijn veel effectiever dan de scènes in de huidige tijdslijn waarin Kaylie als een soort Basil Exposition de gehele geschiedenis van de spiegel uitlegt. Karen Gillan weet dit ook niet goed te verkopen, waardoor ik steeds mijn interesse verloor in het verhaal. Wat de film ook niet helpt is dat de betere acteurs in de flashbacks zitten. Rory Cochrane en Katee Sackhoff spelen goede rollen als de ouders van Kaylie en Tim en Annalise Basso is ook effectief als de jongere versie van Kaylie.
Conclusie
Waarschijnlijk had ik Oculus veel beter kunnen waarderen als we alleen het verleden als film te zien kregen of als Flanagan de scènes in het heden had bewaard voor het laatste deel van de film. Al met al levert Blumhouse met Oculus weer een middelmatige productie af.
