Tag: john magaro

  • Recensie: Past Lives (2023)

    Recensie: Past Lives (2023)

    Past Lives posterEen prille jeugdliefde wordt verstoord wanneer Nora op 12-jarige leeftijd met haar familie naar Toronto emigreert. Twintig jaar later zoekt Hae Sung (Teo Yoo) de nu getrouwde Nora op in New York.

    Beoordeling
    Als ik single was of in een ongelukkige relatie had gezeten dan was ik waarschijnlijk heel enthousiast over Past Lives geweest. Er heerst een sterk gevoel van verlangen in deze film. Het willen hebben van een echte connectie; iets wat in dit social media tijdperk lastig lijkt te vinden. Dit romantisch drama peinst over het idee van In Yun, over het delen van een connectie in eerdere levens. Hae Sung en Nora vragen zich af hoe hun levens eruit hadden gezien als Nora in Seoul was gebleven. Waren ze dan een koppel geweest? Het is een romantisch vraagstuk om over te dagdromen. Maar uiteindelijk woont Nora in het hier en nu, getrouwd en al. Ik had vooral erg te doen met Nora’s echtgenoot Arthur, gespeeld door de altijd goede John Magaro. Hij moet lijdzaam toezien hoe zijn vrouw een sterke connectie heeft met een ander. Magaro speelt dit zo goed. De onzekerheid, machteloosheid. Totaal heartbreaking.

    Past Lives is een heel mooie, simpele en intieme film. Het voelt echt aan; de wereld die regisseuse Celine Song heeft gecreëerd, de personages. Het voelt niet zo gemaakt als een hoop Amerikaanse films. Het acteerwerk van Greta Lee en Teo Yoo is sterk, maar subtiel. Jammer dat de Academy ze niet wist te belonen met Oscar-nominaties, maar met een Best Picture nominatie mogen cast en crew zeker tevreden zijn.

    Conclusie
    Al met al, zie ik in Past Lives een goede film, maar ik voel het niet. Net zoals sommige mensen in een bepaalde fase in je leven passen, geldt dat denk ik ook voor films.


    Past Lives is te bekijken via:

  • Review: Overlord (2018)

    Review: Overlord (2018)

    Tijdens de Tweede Wereldoorlog krijgt een groepje Amerikaanse soldaten de missie om een Duitse radiotoren op te blazen. Gaandeweg ontdekken ze dat de nazi’s mysterieuze experimenten uitvoeren op zowel burgers als soldaten.

    Beoordeling
    Toen Overlord werd aangekondigd ging het gerucht dat het een nieuwe Cloverfield film zou zijn. Gelukkig besloten J.J. Abrams en zijn Bad Robot productiemaatschappij het anders aan te pakken, want na The Cloverfield Paradox had ik er helemaal geen vertrouwen meer in.

    Overlord wordt geadverteerd als een horrorfilm en, begrijp me niet verkeerd, dat is het ook. Maar het is in de eerste plaats een oorlogsfilm en het duurt even voordat de horror op gang komt. Dit is totaal niet erg. Ook zonder de horror elementen zou Overlord een goede film zijn en ik kan je vertellen: ik heb me geen moment verveeld. De film opent sterk met het droppen van de soldaten in vijandelijk gebied. Vervolgens weet het goed met je verwachtingen te spelen waardoor de spanning erin blijft. De personages zijn sympathiek en voor een film als deze goed uitgewerkt. Daarnaast wordt er ook nog eens goed geacteerd met Jovan Adepo, John Magaro en Wyatt Russell als uitblinkers.

    Juist het horror aspect vond ik iets minder geslaagd. De mysterieuze experimenten zijn interessant, maar helaas zien we er maar een klein deel van. Dat had wat mij betreft wat beter uitgewerkt kunnen worden. De film wordt vergeleken met de game Wolfenstein en ik kan me wel vinden in die vergelijking. Dat is ook niet per se een negatief iets, maar ik had wel zonder die boss fight-achtige eindstrijd gekund.

    Conclusie
    Overlord is één van de grote verrassingen van het jaar. Een goede oorlogsfilm met horrorelementen en een sympathiek cast.