BE COOL, SODAPOP

Tag: ari aster

  • Recensie: Eddington (2025)

    Recensie: Eddington (2025)

    Het is de zomer van 2020. Voor sheriff Joe Cross (Joaquin Phoenix) zijn de covid maatregelen maar het begin van een berg aan ellende in het kleine stadje Eddington in New Mexico.

    Beoordeling

    Er is een aflevering van Community genaamd “Social Psychology” (#1.04), waarin Troy en Abed deelnemen aan een experiment om Annie een plezier te doen. Ze krijgen steeds te horen dat het experiment zo gaat beginnen en dit duurt op een gegeven moment zo lang, dat Troy een totale breakdown krijgt. Als je denkt, waarom vertel je dit verhaal: zo voelde ik me tijdens het kijken van de nieuwe Ari Aster film Eddington. Ik heb nog net niet kruipend de zaal verlaten, maar m’n ‘sanity’ hing aan een zijden draadje.

    Eddington wil veel te veel. Het is een satire, een drama, en het wil commentaar geven op ook weer teveel dingen (o.a. covid, misbruik, BLM). Gaat dit ergens heen? Nee, want Aster besluit er dan weer een totaal andere film van te maken. Deze onzin duurt veel te lang (2,5 uur) en heeft meer eindes dan Return of the King.

    Het enige pluspunt is het acteerwerk van Joaquin Phoenix, die weer in topvorm is. Emma Stone en Austin Butler voegen in hun bijrollen niet veel toe.

    Meer heb ik niet te zeggen over Eddington. Ik heb al genoeg tijd van mijn leven hieraan verspild. Maar die aflevering van Community, ja, dat is pas een aanrader.

    ps. Ari Aster, ga terug naar horror. Hereditary en Midsommar waren top.

  • Review: Hereditary (2018)

    Review: Hereditary (2018)

    In Hereditary heeft het overlijden van de moeder van Annie (Toni Collette) een grote impact op haar gezin. Ze ontdekken dat ze een groot geheim met zich meedroeg wat Annie’s gezin dreigt te verscheuren.

    beoordeling

    Om de zoveel tijd komt er een horrorfilm die de engste film ooit wordt bestempeld. In het geval van Hereditary wordt het de engste film sinds The Exorcist genoemd. Mijn ogen rollen bijna uit mijn kassen als ik dit soort dingen hoor, want het valt bijna altijd tegen. Niet dat Hereditary een slechte film is. In tegendeel, ik vind het een goede film. Maar engste film sinds The Exorcist? Nee, dat echt niet. Sterker nog, ik vond de film helemaal niet eng. Dit zeg ik niet om stoer te doen, maar als je een grote horror fan bent en er al veel hebt gezien dan vind je films niet snel meer eng. Gelukkig is Hereditary zoveel meer dan een horrorfilm: het is schitterende cinematografie, in z’n geheel een vakkundig stukje filmmaken en een tour de force van Toni Collette.

    Hereditary begint vrij onschuldig en oogt meer als een familiedrama dan een horrorfilm. Dit wordt nooit saai dankzij het sterke script van Ari Aster die met deze film ook zijn regiedebuut maakt. De verstoorde familieverhoudingen zijn op zichzelf al interessant genoeg en dan neemt Hereditary opeens een schokkende wending waardoor je al je verwachtingen moet laten varen. Tegen het eind wordt de film full blown horror al zit er in de gehele film een onheilspellend en verontrustend sfeertje dat ervoor zorgt dat je nooit helemaal lekker in je bioscoopstoel zit. Over het einde ben ik niet zo te spreken, maar dat neemt niet weg dat de film verder op alle vlakken sterk is.

    Na The Strangers: Prey at Night’s uitstekende zwembad-scène heb ik nu nog een favoriete scène van het jaar, namelijk die scène met zoonlief Peter (Alex Wolff) in de auto. Als je de film hebt gezien dan weet je precies waar ik het over heb en als je het niet hebt gezien, geen zorgen: ik zal het niet voor je spoilen. Maar wow, wat een indrukwekkende scène en wat speelt Wolff hier goed.

    conclusie

    Ga Hereditary niet zien omdat je de engste film ooit verwacht te zien, ga om je als filmliefhebber te laten verrassen. Hoe vaak krijg je die kans nog?

    4andahalfstars