Tag: alfonso gomez-rejon

  • Review: The Town That Dreaded Sundown (2014)

    Review: The Town That Dreaded Sundown (2014)

    The Town That Dreaded Sundown recensie

    Het kleine stadje Texarkana wordt opnieuw geplaagd door een reeks brute moorden. Jami (Addison Timlin) wordt aangevallen door een mysterieuze moordenaar op de avond van de jaarlijkse screening van The Town That Dreaded Sundown. Deze film draait om de Phantom Killer die Texarkana decennia eerder heeft geterroriseerd. Jami probeert te achterhalen wie de huidige moordenaar is en wat zijn of haar link is met de Phantom Killer.

    beoordeling

    De originele The Town That Dreaded Sundown uit 1976 kende ik alleen van naam doordat Sidney haar woonplaats Woodsboro vergeleek met deze film in Scream. Tot mijn grote verrassing bleek deze remake geen echte remake te zijn, maar eerder een sequel. De film borduurt verder op de gebeurtenissen uit het origineel en de film zelf, The Town That Dreaded Sundown dus, speelt een belangrijke rol in deze nieuwe film. Het is vergelijkbaar met de rol die de film Stab speelt in Scream 2.

    De slasher is mijn favoriete horror subgenre en eentje die vrij schaars is in het huidige horror klimaat. The Town That Dreaded Sundown voelt ook zeer old school slasher aan, al had ik wel het gevoel dat de killer meer mean spirited was vergeleken met zijn collega killers, zoals Michael Myers. Regisseur Alfonso Gomez-Rejon, die ook het geprezen Me and Earl and the Dying Girl afleverde, brengt alles prachtig in beeld. Het gebruik van kleur geeft de film een dromerige, maar ook surrealistische vibe. De cinematografie en het gebruik van de originele film, wat goed verweven is in het plot, zorgt ervoor dat The Town That Dreaded Sundown geen dertien in dozijn slasher is geworden.

    Hoofdrolspeelster Addison Timlin speelt een geloofwaardige final girl. De cast is aangevuld met vrij bekende gezichten waaronder Anthony Anderson, Gary Cole, Spencer Treat Clark, Ed Lauter, Dennis O’Hare, Joshua Leonard en Edward Herrmann. Bijna alle heren worden op een moment wel verdacht gemaakt waardoor de film spannend blijft. Aan het begin van de film kon ik al redeneren wie de killer was. Vervolgens was het kijken wie in het plaatje past. Dat The Town That Dread Sundown je toch steeds weer laat twijfelen is een knappe prestatie.

    Verrassend genoeg is dit ook een Blumhouse productie, maar door de samenwerking met producer Ryan Murphy (American Horror Story) is dit gelukkig geen standaard Blumhouse productie geworden.

    3,5 sterren
  • Review: Me and Earl and the Dying Girl (2015)

    Review: Me and Earl and the Dying Girl (2015)

    Tiener Greg (Thomas Mann) maakt samen met collega Earl (RJ Cyler) films. Wanneer klasgenote Rachel (Olivia Cooke) wordt gediagnosticeerd met leukemie, moet Greg van zijn moeder met haar omgaan. Met tegenzin ontstaat een mooie vriendschap en besluit Greg om samen met Earl een film voor haar te maken.

    Beoordeling
    Me and Earl and the Dying Girl is gebaseerd op de gelijknamige debuutroman van Jesse Andrews. De film werd lovend ontvangen op het Sundance Film Festival in 2015 en sindsdien heb ik alleen maar positieve verhalen over deze indie gehoord. Dat schept hoge verwachtingen natuurlijk. Me and Earl and the Dying Girl is een prima coming-of-age film geworden. Er is eigenlijk weinig op aan te merken. Het verhaal zit goed in elkaar en is ook vakkundig naar het scherm vertaald door regisseur Alfonso Gomez-Rejon, die eerder de visueel sterke remake van The Town That Dreaded Sundown afleverde. De animatie is een nice touch en ook de films van Greg en Earl zijn leuk in beeld gebracht.

    Ook de frisse, jonge cast levert goed werk af. Thomas Mann (Project X) speelt een prima hoofdrol. Zijn Greg is niet altijd even sympathiek, maar Mann weet zijn inner struggle goed over te brengen. Nieuwkomer RJ Cyler krijgt helaas niet veel te doen, maar maakt wel indruk. Olivia Cooke (Bates Motel) speelt het beste van de drie en weet veel te zeggen met haar ogen. In de bijrollen zien we Connie Britton, Nick Offerman, Jon Bernthal en Molly Shannon voorbij komen die hier allemaal ook goed op hun plek zitten.

    Ondanks dat er weinig aan de film zelf op te merken is, moet ik toegeven dat ik er zelf niet lyrisch over ben. Me and Earl and the Dying Girl raakte me helemaal niet. Ik heb geen traantje moeten laten en het riep geen gevoel op. Het was vermakelijk en that’s it.

    Conclusie
    Me and Earl and the Dying Girl is op alle vlakken een prima film, maar wist mij niet te raken. Gelukkig genoeg andere mensen wel.