Nadat er bij de zwartgallige Ruth (Melanie Lynskey) is ingebroken, gaat ze samen met haar buurman (Elijah Wood) op zoek naar de dader(s). Hierdoor raakt Ruth alleen maar dieper in de problemen.
Beoordeling
Voor 2017 had ik nog nooit van Macon Blair gehoord, maar de beste man blijft maar op mijn pad komen. Eerst zag ik hem in een bijrol in Green Room, toen in een prima hoofdrol in Blue Ruin en onlangs bekeek ik zijn regiedebuut I Don’t Feel at Home in This World Anymore op Netflix. Het lijkt erop dat Blair zich heeft laten inspireren door Blue Ruin, want beide films gaan over het recht in eigen handen nemen. Qua toon verschillen de films behoorlijk. Het verhaal van I Don’t Feel at Home wordt lang niet zo serieus gebracht als dat van Blue Ruin. Nee, Blairs debuut moet het juist hebben van morbide, maar quirky humor. Best verfrissend eigenlijk, want ik was juist bang dat deze film – met zo’n deprimerende titel – heel zwaar op de maag zou liggen.
Hoofdrolspeelster Melanie Lynskey brak ruim 20 jaar geleden door met Peter Jacksons Heavenly Creatures. Hoewel zij sindsdien een aardige carrière heeft opgebouwd, krijgt ze niet vaak de kans om sterke hoofdrollen te spelen zoals nu in I Don’t Feel at Home. Hopelijk leidt deze film tot meer mooie rollen in de toekomst. Elijah Wood is lekker quirky als sidekick Tony en Jane Levy (Don’t Breathe) heeft een bijrol als crimineel waar Ruth mee te maken krijgt. Macon Blair heeft trouwens een leuke cameo in de barscène met Ruth.
Natuurlijk zijn er minpuntjes te benoemen. Zo halverwege dwaalde mijn aandacht af toen de focus van Ruth en Tony verschoof naar de inbreker. Daarnaast heb je ook wel wat suspension of disbelief nodig, want de acties van de personages zijn niet helemaal gegrond in de realiteit.
Conclusie
Macon Blair levert met I Don’t Feel at Home in This World Anymore een verrassend regiedebuut af.
