Review: La La Land (2016)
Wannabe actrice Mia (Emma Stone) en jazzmuzikant Sebastian (Ryan Gosling) worden verliefd, maar kunnen ze liefde combineren met het nastreven van hun dromen?
Beoordeling
Laat ik vooropstellen dat ik misschien niet de juiste mindset heb om La La Land te waarderen. Want als iemand wiens hart uit de borstkas is gerukt door een enorme jazzliefhebber, raakt La La Land een emotionele snaar, maar niet de goede.
Damien Chazelle leverde eerder de uitstekende muziekfilm Whiplash af. Met La La Land gaat hij nog een stapje verder. De film lijkt een love letter te zijn aan de musicals van vroeger. Visueel is de film prachtig, maar persoonlijk vind ik La La Land enige diepgang ontbreken die in Whiplash wel terug te vinden was. Ryan Gosling en Emma Stone doen hun best om dit verhullen met hun charisma. Het is zeker geen straf om de twee weer aan het werk te zien na hun eerdere samenwerking in Crazy, Stupid, Love en Gangster Squad, want chemistry hebben ze zeker. Hun zang vond ik aan de magere kant, met name Stone die alleen tijdens haar laatste auditie nummer indruk wist te maken.
De bijrollen van bekende gezichten vond ik iets te random gecast. J.K. Simmons snap ik door zijn eerdere samenwerking met Chazelle, maar wat heeft de talentvolle Finn Wittrock hier te zoeken? Hopelijk leidt dit tot een mooie rol in de volgende film van Chazelle.
Conclusie
La La Land is een vermakelijke en visueel prachtige love letter aan de musicals van vroeger, maar mist diepgang.
Die diepgang snap ik wel een beetje. Heb mij er verder niet zo aan gestoord. Al vond ik het einde wel getuige van diepgang. Gewoon een fijne film.
Als een film veel lof krijgt, voel ik me altijd extra kritisch. š
Helaas wist deze film me onvoldoende te betoveren, maar hij is wel knap gemaakt.
Ja, dat had ik ook wel. Al is het bij mij nog iets meer gelukt dan bij jou denk ik.
Pingback: Film: best en worst van 2016 – BE COOL, SODAPOP